Almanacs

The Still I`m Sad Almanac

#005 - October 2024

"Fallin' In Deep"

Όταν η μοίρα μας ξανά έσμιξε με τον Loner άρχισα να ακούω ανελλιπώς τις μουσικές των Sad και του Loner προκειμένου να καταφέρω να μπώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλίμα και στο πετσί της στην προοπτική μίας εκ νέου ανανεωμένης συνεργασίας με τον αγαπημένο Loner. Η αλήθεια ήταν ότι υπήρχε στα αλήθεια πολύ πλούσιο υλικό όλα αυτά τα χρόνια και πολύ σύντομα διαπίστωσα ότι όλες οι σόλο δουλειές του Loner ιδιαίτερα μετά την Sad εποχή απο το 2007 μέχρι και το 2014 παρουσίαζαν τεράστιο ενδιαφέρον αλλά και, όπως πάντα δηλαδή, μία ακαθόριστη μελαγχολία πάντα και παντου. Ωστόσο αυτό που ήθελα ιδιαίτερα να κατακτήσω ήταν τα άλμπουμς των Sad της περιόδου 2006/2007, όπου είχα ακούσει ελάχιστα και σκόρπια πράγματα. Ναί, η προηγούμενη περίοδος απο τα «Για πάντα και ποτέ» μέχρι και το «Σαν φαντασία» ήταν περισσότερο εφάμιλη με εμένα και ως προς το ότι είχα ακούσει περισσότερα πράγματα, αλλά και ως προς το ήταν πιο κοντά στην «Κλεψύδρα» κομμάτι της οποίας ευτύχησα να είμαι και εγώ. Οπότε το ενδιαφέρων στρεφόταν κυρίως στα Forever after, Come hell or high water & Fallin' in deep.

Για κάποιο λόγο δεν ξεκίνησα την ακρόαση απο το Forever after που προηγήθηκε των άλλων δύο, αλλά αντίστροφα, απο το Fallin' in deep το οποίο αποτέλεσε το τελευταίο δισκογραφικό πόνημα των Sad. Ίσως γιατί ήθελα να ανακαλύψω κατευθείαν το τελευταίο σύνορο που έφτασε η μουσική τους πριν την διάλυση. Γυρνάω λοιπόν τον χρόνο για λίγο πίσω και συγκεκριμένα την 2η Μαρτίου του 2024, οπότε και παραθέτω ατόφια την κριτική του δίσκου ανα τραγούδι, ακριβώς όπως την κατέγραψα εκείνη την πρώτη στιγμή όπου έκανα και την πρώτη γνωριμία με τον Fallin' in Deep…

///

Fallin' Deep: Το άλμπουμ ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι και με μεγάλες προσδοκίες. Κλασσικό ριφάκι, ωραία ατμόσφαιρα, instant classic, Still I`m Sad classic για την ακρίβεια, σόλο που σε αρπάζει απο τον σβέρκο, κλασικά πράγματα. Εκεί που τελειώνει το solo και παρεμβάλεται ο ρυθμός πριν ξαναπεράσουμε στο κλασσικό ριφάκι με τα τόμς, η μελωδία θυμίζει σχεδόν Maiden και Sabbath. Το φωνητικά στο τελειώμα χαρίζουν μια alternative πινελιά.

ThroughTheInfiniteWavesOfLife: Ξανά απο την αρχή έχει αυτό το magic touch. Ψαρωτικό συναίσθημα, σαν να σε προετοιμάζει για κάτι το πολύ σπουδαίο. Και το refrain κορυφώνει τρομερά. Catchy όσο δεν πάει. Ναι, ναι είναι κομματάρα, είναι πάρα πολυ καλό. Πάρα πολύ ωραία ιδεάρα.

All We Are: Αμείωτη μουσική ανατριχίλλα!! Up Tempo metal νάζι, με σκέρτσο, τσαγανό αλλά ταυτόχρονα και πολύ προσβάσιμο. Αναμφίβολα πολύ καλό. Έχει πολλά να πει και λέει πολλά και πάντα όταν θα το ακούει κανείς, θα λέει... Το άλμπουμ ειλικρινά ως τώρα πετάει κυριολεκτικά.

TheEmbersOfLove: Ο ορισμός της Still I`m Sad προσέγγισης εδώ. Δηλαδή πιο Sad πεθαίνεις που λένε. Προβλέψιμο γιατί έτσι πρέπει και έτσι μας αρέσει. Πάρα πολύ ωραίο το ρυθμικό μέρος μετά το δεύτερο chorus. Ναι κάπου εδώ πια μπορώ να πω ότι ανυπομονώ για την πρώτη «νορμάλ» στιγμή, γιατί έως τώρα το άλμπουμ πραγματικά βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο άλμπουμ ή τουλάχιστον για το άλμπουμ που ανάθεμα αν μπορεί να ξεπεραστεί. Ωραίο κομμάτι και ξανά αναφέρω απίστευτο άλμπουμ συνολικά έως τώρα.

Embrace The Silence: Ταξιδιάρικο, τσαντισμένο, classic ξανά. Το metal riff το απογειώνει. Δηλαδή το φαντάζομαι να παίζεται live και να γίνεται στα αλήθεια της πουτάνας. Να μαθαίνει ο κόσμος τι εστί μουσική. Το σημείο του solo πραγματικά είναι τρομερό. Τελειώνει κάπως απότομα αλλά στα αρχίδια μας. Ναι η μαγεία συνεχίζεται ειλικρινά

To The Top: Φτάνω στο σημείο να νιώθω εάν ακούω ένα άλμπουμ μιας περιόδου απο κάποια συγκεκριμένα sessions ή κάποιο best of. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι μελωδικές εκφράσεις κλέβουν την παράσταση. Είναι απίστευτο το δέσιμο που προσφέρει το άλμπουμ. Αγχωτικό, σπαρακτικό, αυθόρμητο.

Running Away From You: Μπαλάντα που έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει κάπου εδώ στο άλμπουμ. Ωραία αυθόρμητη ιδέα. Στα αλήθεια πολύ αυθόρμητη ιδέα, έχει ένα πολύ όμορφο μοναδικό (δεν ξέρω γιατί μου έρχεται αυτό το επίθετο τώρα) «εφηβικό» πρωτόλειο τσαμπουκά. Κολλάει πανέμορφα με όλο το εκπληκτικό υλικό που προηγήθηκε.

You Ain't Seen Nth Yet (Nth But A Good Time): Στίχοι πανέμορφοι, χαρούμενο κομμάτι, προσδίδει στο έως τώρα άλμπουμ, μια όμορφη ανάλαφρη μελωδική φλέβα που σχεδόν ανακουφίζει απο την έως τώρα σφιχτή ατμόσφαιρα που προσφέρει λόγω το φοβερού υλικού. Πολύ καλό και αυτό εδώ

Payin' The Cost: Πανέμορφη ακουστική μελωδία, είναι απο τους ορισμούς του πανέμορφου μικρούλικου κρυμμένου διαμαντιού. Έρχεται σε αντίθεση ως προς την «επισημότητα» με τις απίστευτες πρώτες 5, 6 μελωδίες του άλμπουμ αλλά μαζί με τα αμέσως προηγούμενα δίνει μια φοβερή αίσθηση γαλήνης (αλλά και ταυτόχρονα δυναμικής) στο δίσκο.

You: Το riff και εν συνεχεία η μελωδία του κουπλέ φαντάζει σαν κάτι που τουλάχιστον δεν καινοτομεί ως προς τους Sad αλλά παρ' όλα αυτά είναι κλασσικό ρε γαμώτο και αυτό εδώ. Ωστόσο είναι δοσμένο με έναν τόσο τσαμπουκαλεμένο τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια απο το να το αγκαλιάσεις και να χαρείς που και αυτό προστίθεται στο έως τώρα στα αλήθεια πάρα, πάρα πολύ καλό άλμπουμ Falling Deep. Πανέμορφο ταξιδιάρικο κουπλέ, ακόμα πιο φευγάτο και πανέμορφο chorus. Ναι γύρω απο αυτό το pure classic riff θα μπορούσαν να χτιστούν ολάκερες μπάντες την μουσική τους. Για φαντάσου...

For The Living Or The Dead: Το τέλειο κομμάτι για να κλείσει ένας δίσκος. Progressive feeling, απλά σε ψαρώνει σαν επιστέγασμα δίσκου, σαν άκουσμα, σαν τελειώμα αυτού του φοβερού δίσκου που λέγεται Falling In Deep. Θα έλεγε κανείς ότι θα περίμενε instrumental το κομμάτι λόγω της μακρόσυρτης εισαγωγής, αλλά τα φωνητικά που μπαίνουν στο 3ο λεπτό εκπλήσουν ξανά. Και το αγριεμένο refrain που μαγεύει πάλι φέρνει κάτι στο νου απο την επική προσέγγιση των Maiden. Ναι μιλάμε για heavy metal τσαγανό, επαναφέρει ξανά το τρομερό συναίσθημα που προσδίδει το άλμπουμ στο πρώτο μισό. Ο δίσκος κλείνει με αρχίδια, ακριβώς όπως άνοιξε.

GeneralReview: No fillers, all killers. Τρομέρός δίσκος, πολύ μεράκι, δηλάδη ειλικρινά το έχω βάλει για να το ξανα ακούσω. Ειλικρινά με το Falling In Deep ο πήχης τέθηκε πολύ ψηλά και πραγματικά μιλάμε για ένα δημιούργημα που δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που να πλησιάζει έστω και απο μακρυά, τη συνοχή, την έμπνευση και το τσαγανό αυτού του άλμπουμ. Αν δεν το άκουγα δεν θα το φανταζόμουν ποτέ ότι ένα Sad άλμπουμ θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοια ύψη. Μπράβο Loner, μπράβο Sad! Ειλικρινά πολύ πιο ιδιαίτερο και σαφώς πιο ωραίο απο την κλεψύδρα (όλα φυσικά είναι ωραία). Και αυτό το Through The Infinite Waves Of Life, το For the living or the dead, το You, το Embrace the silence, οι μελωδίες, οι εμπνέυσεις, οι στίχοι, τι απίστευτο άλμπουμ!! Και υπάρχουν και bonus κομμάτια... Eurolosers & Paranoia. Δηλαδή σε όλα του γεμάτο και πλούσιο. Επιφυλάσσομαι μεν αλλά ειλικρινά το Fallin' in deep, πρέπει να είναι το καλύτερο Sad αλμπουμ. Η τουλάχιστον σίγουρα το αγαπημένο μου...

///

Το πρωτο συναίσθημα που ένιωσα όταν ολοκλήρωσα την πρώτη ακρόαση του Fallin' in deep ήταν παρόμοιο με αυτό που ένιωθα όταν αγόραζα ένα άλμπουμ απο μία μπάντα και ανακάλυπτα ότι όλος ο δίσκος ήταν τεμάχιο ανεκτίμητο, με όλα τα κομμάτια να είναι πραγματικά πανέμορφα. Ο χρόνος έδειξε στη συνέχεια ότι αυτή η περίοδος των Sad των ετών 2006/2007 και αυτά τα συγκεκριμένα άλμπουμς Forever after, Come hell or high water & Fallin' in deep ήταν όντως η peak στιγμή των Sad. Οι στίχοι ήταν εκτός απο πανέμορφοι όλοι αγγλικοί, υπήρχε μία φανερή στροφή προς το έντονο hard rock που έφτανε ακόμα και στο ατόφιο metal και γενικά, οι δεσμοί με τα χρόνια 1999/2005 ήταν σίγουρα ακόμα εκεί, αλλά σε περιορισμένη έκταση. Υπήρξε τρομερή έμπνευση, δυνατά ανοίγματα σε παραπλήσιες μουσικές κατευθύνσεις, φανταστικές μελωδίες, πανέμορφα τραγούδια. Οι Sad απο το Forever after και έπειτα έδωσαν μια ανεπανάληπτη τριπλέτα άλμπουμς με κορυφαίο το Fallin' in deep.

Σιγά, σιγά και με την προσεκτική ακρόαση και των 7 δίσκων των Sad κατάλαβα στο σύνολο την φοβερή κληρονομία, τα φοβερά επιτεύγματα αυτής της μπάντας. Ο Loner κατάφερε και έφτιαξε μια τρομερή μουσική παρακαταθήκη, που ξεκίνησε με το «Για πάντα και ποτέ» το 2003 και ολοκληρώθηκε σύντομα και άδοξα 7 άλμπουμς αργότερα το 2007 με το Fallin' in deep. Βάζοντας το χέρι στη καρδιά παραδέχομαι ότι πάντα σε οτιδήποτε καινούριο όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινούσα πάντα προκατειλημένος ή τουλάχιστον προσπαθούσα, όσο και αν ακούγεται παράξενο, να δημιουργήσω μία προκατάληψη κυρίως συγκράτησης προκειμένου να γνωρίσω κάτι. Έτσι επι της ουσίας έδινα σε κάθετι λιγοστά περιθώρια προκειμένου να το αγαπήσω ολοκληρωτικά. Άδικο μεν αλλά εάν πετύχαινε στα αλήθεια αυτό θα άξιζε. Αυτό ίσως αποτέλεσε και μερικώς αποτελεί πάγια και γενική φιλοσοφία ζωής, ίσως ένα αυστηρό τερτίπι σε ορισμένες φορές και καταστάσεις. Πάντως σε ότι αφορά τους Sad τα κατάφεραν και με κέρδισαν... όπως και τότε, όπως και τώρα, όπως και πάλι, όπως και για πάντα.

Νιώθω πολύ περήφανος που όντας ξανά στους Sad κληρονομώ αυτόματα και όλα αυτά τα άλμπουμς που φέρουν το όνομά τους, άσχετα εάν δεν έχω καμία σχέση με αυτά, ιδιαίτερα με τα τρία τελευταία. Και νιώθω ακόμα περισσότερο περήφανος που, αναλογιζόμενος πια τι είναι και τι αποτελούν οι Still I`m Sad, έχω συνεισφέρει και εγώ κάτι λίγο σε αυτό. Θεωρώ φοβερό για τους Sad το ότι διαλύθηκαν έχοντας ως τελευταίο άλμπουμ το Fallin' in deep. Και ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτήν την πρώτη επαφή μου με αυτό το άλμπουμ, με την χαρά και την απόλαυση που μου χάρισε ακούγοντάς το, ανακαλύπτοντάς το, αγαπώντας το... και αυτό και όλα τα υπόλοιπα φυσικά... Άραγε βαθιά μέσα μου (και μεταξύ μας, κρυφά απο τον Loner) θα καταφέρει ποτέ να ξεπεραστεί το Fallin' in deep στην καρδιά μου;

Snakeye

The Still I`m Sad Almanac

#004 - September 2024

"Through The Infinite Waves Of Sadness"

Αναμνήσεις

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2003... το τηλεφώνο στο σπίτι χτύπησε και στην άλλη γραμμή μία άγνωστη φωνή που σαν να κόμπιαζε λίγο με καλούσε σε νέες μουσικές περιπέτειες. Στην αρχή δεν κατάλαβα πολύ καλά τι ακριβώς γινόταν, αλλά όταν πήρε το τηλέφωνο ένα άλλο παιδί και μου είπε ότι ο παλιός μου συμμαθητής και συνοδοιπόρος σε παρελθοντικές μουσικές ιστορίες Νεκτάριος ήταν αδελφός του και του είχε πει ότι θα μπορούσα να έπαιζα τύμπανα στην μπάντα που είχε, αμέσως κάτι άναψε μέσα μου.

Όμως ας μου επιτραπεί μία σύντομη εισαγωγή… Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπούσα τα τύμπανα. Η μουσική απο τα πρώτα χρόνια της ζωής μου έπαιζε σπουδαίο ρόλο σε αυτήν. Ένιωθα την μουσική έναν μοναδικό, αληθινό και δυναμικό κόσμο, καλύτερο και απο αυτόν μέσα στον οποίο ζούσα, όπου απο καιρό σε καιρό ανακαλύπτοντας μουσικές και μουσικούς, ένιωθα να χτίζω τον εαυτό και την προσωπικότητα μου.

Απο πιτσιρικάκι όμως εκτός απο τα τύμπανα που αγαπούσα ένιωθα την ανάγκη να τραγουδάω και να σκαρώνω δικές μου μελωδίες. Και όσο μεγάλωνα όλο και διόρθωνα και εμπλούτιζα και διαμόρφωνα τον μουσικό μου χαρακτήρα. Φωνή καταλάβαινα ότι δεν είχα ωραία, ντρεπόμουν και ντρέπομαι ακόμα και να τραγουδάω μπροστά σε άλλους, αλλά τουλάχιστον με βοηθάει για να γράφω τον πιλότο στα φωνητικά. Ποτέ μου δεν επιχείρησα να δουλέψω την φωνή μου. Μου έφτανε και μου φτάνει που μπορώ να τραγουδάω τις μελωδίες για να μην τις ξεχνάω. Απο τα τέλη του 1989 μαζί με την ανακάλυψη του μουσικού γίγνεσθαι όλο και έγραφα συλλογές με τραγουδάκια. Μπαλάντες, πιο hard rock που όσο μεγάλωνα, ωρίμαζαν και συνθετικά και στιχουργικά. Μόνο ξένο στίχο, μόνο στο ευρύτερο φάσμα της ροκ. Scorpions, Whitesnake, Deep Purple στην αρχή, Pink Floyd, Camel και ένα σκασμό πράγματα λίγο πιο μετά...

Απο τα τελευταία χρόνια του Δημοτικού, εντονότερα στο Γυμνασίου και ουσιαστικότερα στο Λύκειο, επιχείρησα την συμμετοχή μου σε μπάντες ή την δημιουργία απο την αρχή μίας νέας μπάντας. Στα 10, 15 εγχειρήματα που υπήρξαν, τα 2, 3 να απέδωσαν έστω και για λίγο κάτι καλό. Εκεί γύρω στο 1996 επιτέλους κατάφερα στα πλαίσια μπάντας να παίξω μεταξύ των άλλων και κάποιες μουσικές μου σε μπάντα, έστω και για λίγο, έστω και ανορθόδοξα. Όμως η αλήθεια ήταν μία. Απο την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως κάπως έτσι θα διαμορφωνόταν... είναι στα αλήθεια πολύ, πολύ δύσκολο να είσαι σε μία μπάντα και να είσαι ευτυχισμένος. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να σου σβήσουν τον ενθουσιασμό. Και τουλάχιστον εύχεσαι μέχρι να σβήσει τελείως, που μαθηματικά εκεί πάντα οδηγούνταν το πράγμα, να προλάβεις να φτιάξεις κάτι. Όμως ελάχιστα πράγματα κατάφερα. Και μετά το σχολείο τελείωσε και οι κοινωνικοί κύκλοι του σχολείου εξαφανίστηκαν και περιορίστηκαν και έπειτα ξεκίνησαν σπουδές, δουλειές, στρατός και κάπως έτσι ένιωθες πως οι μουσικές περιπέτειες άρχισαν να ξεμακραίνουν

Αλλά τελικά δεν αποδείχτηκε έτσι. Ακόμα και όταν τελείωσα με όλα αυτά και ολοκλήρωσα τον στρατό, μου δόθηκε και πάλι απο νωρίς η ευκαιρία να ξαναμπώ στο κουρμπέτι. Και μάλιστα τώρα τα πράγματα ήταν πια αλλαγμένα. Δεν είμασταν 15 και 16 αλλά 22. Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια μονάχος, συνέχιζα να γράφω τις μουσικές μου, που λαχταρούσα να τις παίζαμε ως μπάντα κάπου, κάπως. Πάντα στο πόστο του ντράμερ. Πάντα χαρούμενος να βρίσκομαι πίσω απο τα τύμπανα και σχεδόν πάντα βλέποντας τους συνοδοιπόρους χαρούμενους που είμασταν μαζί και ήμουν εγώ ο ντράμερ τους.

Σύντομα όμως και οι νέες μουσικές περιπέτειες επιβεβαίωσαν τον άγραφο νόμο που είχε σχηματιστεί στο μυαλό και στην καρδία μου... είναι πολύ, πολύ δύσκολο να είσαι σε μία μπάντα και να είσαι ευτυχισμένος. Πρέπει να κάνεις υπομονή, να συνεργάζεσαι, να μήν έχεις εγωισμούς, να δίνεις τόπο στην οργή, όμως δεν επέτρεπα στον εαυτό μου για κάτι το τόσο ιερό όπως ήταν η μουσική να νιώθω ενοχλημένος. Αντί να χαίρομαι να ζορίζομαι. Μια περίεργη απελπιστικά και βασανιστικά αργή ρουτίνα υπήρξε στην λειτουργία της μπάντας που εν τέλει έτυχε να βρίσκομαι εκεί τα χρόνια της νέας χιλιετίας. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια...

StillI`mSad

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2003 (όπως είπαμε και πριν)... Ο παλιός συμμαθητής μου ο Νεκτάριος, με τον οποίο μιλάγαμε και παίζαμε σε μπάντες στα χρόνια του Λυκείου, πρότεινε στον αδελφό του (έλα ρε Loner!!!) ο οποίος είχε μία μπάντα και έψαχνε για ντράμερ, να επικοινωνήσει μαζί μου για να βρισκόμασταν και συζητούσαμε αν μπορούσαμε να παίξουμε μαζί. Μετά το πρώτο τηλεφώνημα σαφώς χάρηκα αν και δεν γνώριζα απολύτως τίποτα, όμως όπως ήταν φυσικό σε δεύτερο χρόνο αμέσως ένας κόμπος και πάλι ήρθε στο λαιμό. Φυσικά και εδώ δεν είχα τίποτα να χάσω, η μπάντα στην οποία έπαιζα τα τελευταία 2, 3 χρόνια υπολειτουργούσε (η ιστορία έδειξε ότι απλώς χαθήκαμε χωρίς καν να πούμε αντίο) οπότε ήμουν στα αλήθεια ελεύθερος να δοκιμάσω κάτι καινούριο, αν και τα χρόνια περνούσαν και εγώ πλέον τότε ήμουν 25 πια και δεν ήταν πια τίποτα το ίδιο με τις καταστάσεις 5 και 10 χρόνια πίσω

Πολύ σύντομα βρεθήκαμε για έναν καφέ λίγες ημέρες μετά το τηλεφώνημα, με τον πύρήνα απ' ότι κατάλαβα της υποψήφιας νέας μου μπάντας. Δύο παιδιά περίπου 3 χρόνια πιο μικρά απο εμένα, αρκετά συνεσταλμένα, χαμογελαστά. O Loner και o Rebel. Απο την αρχή η ατμόσφαιρα της κουβέντας και της επικοινωνίας ήταν πολύ όμορφη. Ένιωθα πολύ άνετα μαζί τους. Μου άρεσε πολύ ο ευγενικός τρόπος που με αντιμετώπιζαν, ίσως λόγω μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά οπωσδήποτε λόγω του χαρακτήρα τους. Φαίνονταν γελαστά άτομα και αυτό μου άρεσε και μου έδωσε ελπίδες. Μου είπαν κάποια πράγματα για την μπάντα τους, που υπήρχε τότε ήδη για 3 χρόνια αλλά την συγκεκριμένη περίοδο, ήταν στην έξοδο απο την μπάντα ο πληκτράς, ο ντράμερ και η τραγουδίστρια, χαμός δηλαδή, οπότε με την προτροπή του Νεκτάριου ενδεχομένως εγώ να κάλυπτα το ένα κενό. Η μπάντα τους λεγόταν Still I`m Sad. Τέτοιο κομμάτι έχουν διασκευάσει οι Rainbow και αυτό επίσης μου άρεσε. Τα θετικά άρχισαν να γίνονται ολοένα και περισσότερα...

Άμεσα κανονίστηκε η πρώτη παρθενική πρόβα, αρχικά φυσικά για να δούμε αν τους έκανα και αν μου έκαναν. Σύντομα λοιπόν βρεθήκαμε όλοι μαζί στο στούντιο. Ο Loner στη κιθάρα και την φωνή, o Rebel στο μπάσο, o Alex "Red Carpet" στα πλήκτρα, ο οποίος είχε περάσει σε σχολή στην Κρήτη και ήταν ο ένας που θα εγκατέλειπε την μπάντα και η Mary "Snow" στα δεύτερα φωνητικά. Αρχικά όλοι είχαμε όλοι νευρικότητα και τράκ. Ψάχναμε να βρούμε ένα κομμάτι που να το έπαιζαν και να το ήξερα και εγώ. Καταλήξαμε τελικά στο "Runaway" των Bon Jovi. Και ξεκινήσαμε. Θυμάμαι έπαιξα δυνατά, στιβαρά. Το σετ στο στούντιο ήταν πολύ ωραίο. Ευτυχώς δεν είχα πάρα πολύ καιρό να παίξω τύμπανα λόγω της προηγούμενης μπάντας και αν και απροετοίμαστος ένιωσα πως πήγα καλά. Τα παιδιά επίσης έπαιζαν πολύ δεμένα. Μου άρεσε πολύ όπως τους άκουγα. Όταν τελειώσαμε τους είδα να κοιτάζονται μεταξύ τους με αυτό το χαμογελάκι της ικανοποίησης, αυτό ακριβώς που είχα και εγώ. Ο "Red Carpet" αμέσως έσπασε τον πάγο... "Έλα εντάξει τον βρήκατε τον καινούριο ντράμερ". Χάρηκα πολύ και χάρηκαν και οι Still I`m Sad. Εκείνο το απόγευμα έγινα λοιπόν και επίσημα και εγώ μέλος των Still I`m Sad.

Οι επόμενες 2, 3 εβδομάδες κύλησαν κάπως νωχελικά γιατί ουσιαστικά την στιγμή που εγώ μπήκα στην μπαντα, η ίδια η μπάντα βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο μιας και έφευγαν άτομα. Ο "Red Carpet" ο οποίος έφευγε απο την μπάντα καθαρά λόγω σπουδών, είχε πει πως έχει κατα νου μία πιτσιρίκα η οποία θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει στα πλήκτρα. Παίξαμε κάνα δυο φορές για ζέσταμα με τα παιδιά, κάποιες διασκευές τις οποίες μερικές τις έπαιζα για πρώτη φορά. Συνήθως ελληνικά ροκ κομμάτια δεν έπαιζα στο παρελθόν αλλά στην συγκεκριμένη φάση, δεν με απασχολούσε καθόλου. Προς το τέλος του Οκτώβρη βγήκαμε έξω ένα βράδυ όλοι μαζί η μπάντα, παλιά και νέα μέλη, δεν θυμάμαι ακριβώς για πιά αφορμή, μαζί και ο Νεκτάριος ο συμμαθητής μου και αδελφός του Loner και περάσαμε όμορφα. Τα πράγματα όμως ακόμα δεν είχαν ξεκινήσει καν... να εκτοξεύονται!

ToTheTop

Αρχές του Νοέμβρη, αφού πια όσοι ήταν να αποχωρήσουν, είχαν αποχωρήσει, κανονίσαμε μία πρόβα σε καινούριο στούντιο (ως τώρα είχαμε παίξει σε άλλα στούντιο στην Σωτήρως και κάπου αλλού την πρώτη, πρώτη φορά, αλλά δυστυχώς δεν με βοηθάει η μνήμη μου) πιο κοντά στο σπίτι μου στον Πειραιά. Το νέο στούντιο φαινόταν πιο φιλικό και το παλικάρι που το είχε φαινόταν γνωστός των παιδιών και πολύ φιλικός και ωραίος τυπάς. Η πιτσιρίκα στα πλήκτρα που μας είχε πει ο "Red Carpet" θα ερχόταν να ενσωματωθεί στην επόμενη πρόβα οπότε και πλέον να βρισκόμασταν όλοι μαζί η ολοκαίνουρια σύνθεση των Still I`m Sad και πλεόν να βλέπαμε πως βαδίζουμε. Σιγά, σιγά άρχισα να διαμορφώνω μία πρώτη άποψη για τους bandmates μου (ωραίο αυτό!). O Loner φαίνοταν ηγετική φυσιογνωμία. Ενέπνεε μία εμπιστοσύνη και μία σιγουρια. Ο Rebel φαινόταν λίγο πιο χαμένος, πιο δύσκολος στην επικοινωνία, λίγο πιο ασχημάτιστος στον χαρακτήρα, αλλά σεμνός και χαλαρός.

Όταν στην επόμενη πρόβα γνωρίσαμε την "Young One" στα πλήκτρα, ένα κοριτσάκι γύρω στα 19, πραγματικά ένιωθα λίγο παράξενα που ήμουν ο πιο μεγάλος στην μπάντα. Η πιτσιρίκα σχεδόν ντρεπόταν που βρισκόταν με 3 μαντραχαλάδες να παίζει μουσική αλλά πολύ σύντομα, το κέφι που προυπήρχε και άρχισε να διαχέεται και τα αστεία την έκαναν να νιώθει άνετα. Μου άρεσε πολύ αυτό το παρεάκι απο το πουθενά. Κανονίζαμε πρόβες συνήθως, αν θυμάμαι καλά, Σάββατα ή Κυριακές 5 με 7 ή 6 με 8.

Πολύ σύντομα πλέον και αφού είμασταν όλοι έτοιμοι, ο Loner έθεσε την ιδέα για να δέσουμε, να προχωρήσουμε δουλεύοντας 5, 6 διασκευές για να τις ετοιμάσουμε και να τις ηχογραφήσουμε για να πάρει η νέα σύσταση της μπάντας το βάπτισμα του πυρός και να δούμε φυσικά και το πώς ακουγόμαστε και πως πατάμε. Όντως πολύ σύντομα στις επόμενες μία, δύο πρόβες δουλέψαμε 4 πολύ ιδιαίτερα κομμάτια που μου άρεσαν πολύ ως επιλογές και που μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον και την ικανοποίηση για το ότι επιλέχθηκαν και θα τα παίζαμε: Take me for a little while απο Coverdale/Page, Bluest Blues & When a blindman cries απο Alvin Lee και Deep Purple, When the smoke is going down απο Scorpions, One last time απο Dream Theater και δύο κλασσικά στανταράκια το Losing my religion απο R.E.M. και ένα ελληνικό Μπάμπης ο Φλού του Σιδηρόπουλου. Στην Τρίτη σχεδόν πρόβα ηχογραφήσαμε τα κομμάτια. Το δέσιμο ήταν πολύ καλό. Ο Loner στα αλήθεια φαινόταν πολύ, πολύ εντυπωσιακός μουσικός. Ωραία, χαρακτηριστική φωνή, φοβερές κιθάρες και πάντα στο πλάι του Rebel και της Young One να βοηθάει, να δείχνει, να καθοδηγεί. Εγώ προσπαθούσα να παίζω όσο πιο ωραία μπορούσα για να τους ικανοποιώ και να μου αρέσω φυσικά και εγώ. Ο Loner γούσταρε το παίξιμό μου. Διέκρινε το στυλ μου και πολλές φορές χωρίς να έχουμε μιλήσει απο πρίν σε κοψίματα και γυρίσματα με «εβρισκε» μουσικά και ακολουθούσε το παίξιμο μου, αγκαλιάζοντάς το με το δικό του παίξιμο. Αν μη τι άλλο όλα ήταν πολύ ωραία.

Ο Δεκέμβρης όμως θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις. Σχεδόν ταράχθηκα όταν ο Loner κάπου στις αρχές του μήνα, λίγες ημέρες αφου ηχογραφήσαμε τις διασκευές μας, πέταξε την ιδέα. Ότι λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα παίζαμε live μαζί με την μπάντα του Νεκτάριου, τους Poeme στους οποίος μάλιστα επαιζε μπάσο ο Loner!. Η ιδέα ειλικρινά με ενθουσιάσε αλλά εξ αρχής με κυρίευσε το άγχος και σχεδόν ο τρόμος! Δεν είχα ξαναπαίξει live ποτέ στη ζωή μου. Και πως θα μπορούσαμε άραγε να παίξουμε, πότε θα προλαβαίναμε να οργανωθούμε αφού καλά, καλά δεν είχαμε γνωριστεί ακόμα. Ωστόσο εκείνο το ίδιο βράδυ ακούγοντας και πάλι την ηχογράφηση των διασκευών, όλες οι αχρείαστες σκέψεις πήγαν περίπατο.

Οι επόμενες πρόβες ήταν αφιερώμένες στο επερχόμενο live σε ένα μαγαζί στην Αθήνα, στην Βουλιαγμένης. Θα παίζαμε μία ντουζίνα τραγούδια. Τα 6, 7 απο το δισκάκι που ηχογραφήσαμε, θα προσθέταμε άλλες 4 διασκευές + το ομώνυμο κομμάτι Still I`m Sad που τα παιδιά είχαν γράψει τα προηγούμενα χρόνια. Και έτσι έγινε...

Στις 20 του Δεκέμβρη μετά την τελική μας πρόβα στριμωχτήκαμε όλοι στο αμάξι του Rebel και φύγαμε, ένα θεότρελο νεανικό παρεάκι για το live. Το συναίσθημα πρωτόγνωρο για εμένα. Ήθελα να δώσω ότι καλύτερο μπορούσα. Για εμένα, για τα χρόνια που απο παιδάκι έκανα στο καθρέφτη ότι έπαιζα ζωντάνα μπροστά στον κόσμο, για τους Still I`m Sad που διαρκώς μου γεννούσαν καινούρια πανέμορφα συναισθήματα. Στήσαμε τα όργανα, μαζεύτηκε ο κόσμος και ξεκινήσαμε και για μία ώρα δώσαμε ψυχή, καρδιά και ιδρώτα. Μου έφυγε στην αρχή απο το άγχος δύο φορές η μία μπακέτα απο το χέρι, αλλά ευτυχώς τα μάζεψα και δεν πρέπει να κατάλαβε ποτέ κανείς τίποτα. Τα ποτά ήταν τζάμπα για τις μπάντες και πρέπει εκείνο το βράδυ να ήπια απο το άγχος και την χαρά μου 7, 8 ποτά. Στο τέλος μας πλήρωσαν κιόλας και μαζέψαμε όλοι τα λεφτά μας και πήγαμε και φάγαμε τα ξημερώματα έξω. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το live. To 2003 έκλεινε με τον πιο όμορφο τρόπο.

Σαν Φαντασία

Σε μία κουβέντα που είχαμε τις προηγούμενες εβδομάδες με τον Loner μου είπε ότι στόχος της μπάντας είναι την νέα χρονιά να ξεκινήσουμε να γράφουμε ένα καινούριο άλμπουμ με ολόδικές μας συνθέσεις, πράγμα απίστευτο για εμένα. Απο την πρώτη στιγμή του είπα ότι παρόλο που δεν ήξερα πολλά πράγματα απο κιθάρα και πλήκτρα, μπορούσα πλέον με τον υπολογιστή να φτιάχνω demo των κομματιών που έγραφα και εγώ και αυτό απο την αρχή ενθουσίασε τον Loner. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε. Πολύ σύντομα ο Loner ήρθε ένα βράδυ σπίτι και του έδειξα διάφορες ιδέες ενώ μου έφερε και εκείνος τις μουσικές που είχαν φτιάξει οι Sad τα προηγούμενα χρόνια. Είχα απορία μεγάλη για το πως θα μπορούσε να γίνει η μουσική που γράφω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή να μεταφερθεί στο στούντιο και να παιχτεί κανονικά απο την μπάντα μας.

Ο Γενάρης κύλησε μαγικά. Εγώ έγραψα τις πρώτες ολοκαίνουριες ιδέες αποκλειστικά για τους Sad με βάση το feeling που ένιωθα. Ο Loner ερχόταν στο σπίτι, σημείωνε τα ακκόρντα και τις συγχορδίες, τα μαθαινε, ολοκληρώναμε την δομή και το πιο φοβερό όλων; Ο Loner ετοίμαζε παρτιτούρες για τον Rebel και την Young One για να μπορούν να μάθουν το κομμάτι και να το μελετάνε. Ο τρόπος που δουλέυαμε με τον Loner ήταν αξιοθαύμαστος. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ενέργεια, δημιουργικότητα και μπορούσε να βρει λύση όμορφα και απλά για οτιδήποτε.

Ο Γενάρης και ο Φεβρουάριος ήταν οι δύο μήνες που γεννήθηκε το πρώτο μας άλμπουμ (και δεύτερο των Sad) το οποίο θα ονομαζόταν «Δάκρυα στην κλεψύδρα του χρόνου». Έγραψα 3 ολοκαίνουρια κομμάτια για τους Sad ενώ χρησιμοποίησα και ένα τέταρτο το οποίο το είχα φτιάξει στην κιθάρα το καλοκαίρι του 2001 το οποίο και αυτό πήρε σάρκα και οστά. Έτσι λοιπόν αρχές τους Γενάρη γεννήθηκαν τα Ain't no heartache strong enough, Αγέρι θλιβερό και Φύγε πέρα μακρύα + το, απο το 2001, Μέρη που θυμίζουν αγκαλιά. Δεδομένου ότι το προηγούμενο άλμπουμ των Sad είχε εξ ολοκλήρου ελληνικό στίχο, μπήκα στον πειρασμό για μάλλον πρώτη φορά να ντύσω κομμάτια μου με ελληνικό στίχο και το βρήκα ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Τον Φεβρουάριο έφτιαξα ένα κομμάτι ακόμα με τον τίτλο Πίσω δεν γυρίζω και αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό για την Κλεψύδρα μας αντί του Φύγε πέρα μακρυά το οποίο θα το αφήναμε για το μέλλον, χωρίς να θυμάμαι τον λόγο.

Ο Loner απο την πλευρά του έφερε παλιές ιδέες των Sad για επανεκτέλεση μαζί με ένα δύο ολοκαίνουρια κομμάτια: Το ομώνυμο Still I`m Sad το οποίο μάλιστα το είχαμε παίξει και στο live του Δεκέμβρη και ήταν η πρώτη original Sad σύνθεση που παίξαμε όλοι μαζί, το ομώνυμο Tears in the hands of time ή Δάκρυα στην κλεψύδρα του χρόνου, τις Αναμνήσεις καθώς και το Σε ζητώ που χρονολογείται απο το 1997, Το Μη μιλάς στο χθές, το Trying to get over you που ήταν καινούρια ιδέα και κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων προέκυψε και ένα μικρό intro instrumental με τίτλο Driftin' around που ήταν ιδανικό για να ξεκινά το άλμπουμ. Και μέσα σε όλα αυτά την 1η του Φεβρουαρίου προέκυψε και ένα ακόμα live στον Πειραιά, όπου εκει εκτός των διασκευών και του ομώνυμο Still I`m Sad παίξαμε και το Trying to get over you μιας και το είχαμε μάθει ήδη και το ετοιμάζαμε για το νέο άλμπουμ. Χριστέ μου τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω απο μία μπάντα; Πόσο ευτυχισμένος ήμουν ειλικρινά; Πόσο χαρούμενος ήμουν με την μουσική μου παρέα; Ναι εκείνη η περίοδος προετοιμασίας και ηχογράφηση της Κλεψύδρας υπήρξε η πιο αγαπημένη μου στιγμή στην μπάντα

Σε χρόνο μηδέν χτίστηκε το playlist της κλεψύδρας. Αποφασίσαμε να παίξουμε άπο δύο φορές όλα τα κομμάτια σε 3 επερχόμενες πρόβες live αφου τα δουλεύαμε Γενάρη και Φλεβάρη και εν συνεχεία να κρατήσουμε τα καλύτερα takes και κάνοντας το mastering να ολοκληρώσουμε τον δίσκο. Και έτσι συνέβη. Κυριακή 7 Μαρτίου, Κυριακή 14 Μαρτίου και Τρίτη 23 Μαρτίου και το άλμπουμ μας τελειοποιήθηκε. Σχεδόν ένα μήνα μετά ο Loner μας έφερε σε όλους μια κόπια σε CD. Η χαρά ήταν απερίγραπτη, ήταν απίστευτο αυτό που βίωνα. Να που οι Still I`m Sad ήρθαν και έγινε η εξαίρεση στον άγραφο κανόνα... είναι πολύ, πολύ δύσκολο να είσαι σε μία μπάντα και να είσαι ευτυχισμένος... αλλά όταν αυτό κάποτε συμβεί είναι μοναδικό!

Ο Απρίλιος ήταν μήνας ηρεμίας και ανάπαυσης. Μεσολάβησε και το Πάσχα. Οι σχέσεις μας στην μπάντα ήταν πολύ καλές. Ένιωθα να δένω πολύ σαν φίλος με τον Loner. Είχε όραμα, τσαγανό και ταλέντο. Με βοήθησε να βγάλω προς τα έξω πολλά πράγματα. Να δουλέψω στα τύμπανα. Και ο Rebel και η Young One με τον τρόπο τους. Ο αδελφός της Young One ένα πολύ καλό παιδί ερχόταν μερικές φορές στις πρόβες μας και χαιρόταν πολύ. Πήγαμε ένα βράδυ στο σπίτι της Young One και περάσαμε πανέμορφα. Ένα βράδυ τα παιδιά ήρθαν και στο σπίτι μου και περάσαμε εξίσου ωραία. Πολλές φορές μετά τις πρόβες πηγαίναμε βόλτα για μπύρες και φαγητό. Μια όμορφη παρέα που έτεινε εκτός απο την μουσική σύνδεση να έχει και συναισθηματική. Και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.

Falling to the ground

Μετά τον Απρίλη οι μηχανές άρχισαν να παίρνουν και πάλι μπρος. Ο Loner ήδη έφερε νέο υλικό στο τραπέζι και αυτό με ώθησε να ξεκινήσω να γράφω και εγώ. Πολύ σύντομα μέχρι τα μέσα Μαίου, αν είναι δυνατόν, είχαμε στα χέρια μας σχεδόν 6, 7 καινούρια κομμάτια. Ο Loner είχε φέρει το Μακριά, το Τι να πω, το Είναι αργά και το Innocence's Fading και εγώ το Όνειρο παντοτινό και το Αύριο θα φύγουμε γι' αλλου + το Φύγε πέρα μακρυά που αφήσαμε απο τον Γενάρη και θα το παίζαμε τώρα.

Δεν χάσαμε καθόλου χρόνο. Αυτή τη φορά είχαμε την ιδέα αφού παίζαμε ένα κομμάτι να το ηχογραφούσαμε κιόλας, χωρίς να περιμένουμε να μαζευτούν όλα μαζί όπως στην Κλεψύδρα. Ήδη είχαμε ξεκινήσει και είχαμε τελειώσε με τα Innocence's fading, Τι να πω και Μακρύα και δουλεύαμε τα υπόλοιπα. Κάπου εκεί όμως, παραμονές του καλοκαιριού του 2004, της αγάπης και των Sad, έμελλε να κάνω εγώ προσωπικά ένα απο τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου...

Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική μου ζωή πριν αλλά και κατά τους μήνες με τους Sad ήταν λίγο μπερδεμένη. Βίωνα τον χωρισμό των γονιών μου και στο σπίτι η κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη. Ο πατέρας μου φευγάτος, η μάνα μου μπερδεμένη. Εγώ έρμαιο της μοναξιάς χωρίς σχέση για 3 και πλέον χρόνια. Όμως ο ερχομός των Sad δεν έφερε μόνο αναγέννηση στην μουσική μου ζωή αλλά και στην προσωπική μου. Στα sessions της κλεψύδρας έμελλε να βρω έναν άνθρωπο στο πλεύρό μου που η μοίρα την προόριζε για γυναίκα της ζωής μου, αλλά και φαινομενικά το αδιέξοδο της προβληματικής συμβίωσης στο σπίτι να τείνει να τελειώσει και καθένας να πάρει το δρόμο του πια. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε την αλλαγή και την γαλήνη. Ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου και να κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου. Να δημιουργήσω το δικό μου σπιτικό, την δική μου οικογένεια. Όμως την συγκεκριμένη στιγμή πίστεψα ότι τελικά και παρόλο όλες τις πανέμορφες στιγμές που είχαμε περάσει όλοι μαζί, ότι η εκάστοτε μουσική περιπέτεια μου την δεδομένη στιγμή, δημιουργούσε μία υποχρέωση παραπάνω, πράγμα που εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να έχω, σκεπτόμενος εντελώς αυστηρά, άδικα, αχρείαστα και λανθασμένα...

Έτσι λοιπόν μέσα στον Μάιο και ενώ όλα ήταν καλά, νιώθωντας χαρούμενος και ικανοποιημένος για όλα αυτά που ζήσαμε με τους Sad τους προηγούμενος μήνες (και μάλιστα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλα αυτά) πίστεψα ότι ο κύκλος μου στην μπάντα έχει κλείσει και δεν ήθελα να συνεχίσω. Ένιωθα χορτασμένος και ικανοποιημένος. Άρχισα να νιώθω πως ακόμα και οι ώρες της πρόβας μου έκλεβαν χρόνο απο την ηρεμία μου, απο την όποια χαλαρότητα και γαλήνη μου, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβανόμουν τότε, απο ώρες που θα μπορούσα να προετοιμάσω το μέλλον, απο την γυναίκα μου, απο τις συνήθειές μου. Λάθος, λάθος...

Ειλικρινά δυσκολεύτηκα να βρώ λογικό εγχείρημα για να πω στους Sad το αντίο. Δεν μου είχαν κάνει τίποτα. Μόνο χαρά μου είχαν δώσει. Η Young one, o Rebel και ο Loner. Δεν υπήρχε λογική. Μονάχα αυτό που ένιωθα. Πως θα μπορούσα αυτό που τότε πίστευα ότι ήθελα και ήταν το σωστό για εμένα να το μεταφέρω στα παιδιά; Υποσυνείδητα μεγαλοποιούσα σχεδόν ανύπαρκτες καταστάσεις. Το ότι με τον Rebel δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση. Με το ότι η Young One ήταν πιτσιρίκα και εκ των πραγμάτων μονάχα λόγω της μπάντας είχαμε επαφή. Με το ότι ο Loner είχε μερικές αχρείαστες μοναχικές στιγμές και συμπεριφορές. Μαλακίες δηλαδή. Θα ήταν πιο παντελονάτο να γυρνούσα στα ίσα και να έλεγα αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει. Ίσως τα ίδια τα παιδιά να με βοηθούσαν να ξεπεράσω την όποια μαλακισμένη ανησυχία. Ούτως ή άλλως είμασταν πια ο ένας για τον άλλον. Όχι όμως... προτίμησα κακήν κακώς, όπως να`ναιι, να φύγω, να τους αδειάσω την γωνία. Καημένη μπάντα Still I`m Sad. Υπήρξες ο αποδιοπομπαίος τράγος, ενώ το βόδι υπήρξα εγώ εν τέλει. Δημιούργησα εντυπώσεις πως άλλα πράγματα ενδεχομένως να με επηρέαζαν για την απόφασή μου. Που να ήξεραν και εκείνοι; Και γιατί δηλαδή να είχαν την υποχρέωση να καταλάβουν, εφόσον εγώ δεν μίλαγα φανερά.

Πρώτος ο Loner κατάλαβε την αρνητικότητά μου. Και φυσικά κάθε άνθρωπος έχει την αξιοπρέπεια και τα δικά του όρια. Όπως βίωνα και εγώ μία κάποια φάση, καθένας θα μπορούσε να βιώσει το ίδιο. Κάναμε όλοι μαζί κάποιες ανούσιες κουβέντες. Προσπάθούσα να πω, πως ήθελα να φύγω, αλλά δεν μπορούσα, δεν είχα καν το σθένος να πω αυτό που ήθελα, λάθος ή σωστό. Τελικά το Σάββατο 5 Ιουνίου όταν ο Loner με πήρε τηλέφωνο για να μου πει αν θα κάναμε πρόβα την επόμενη κατάφερα και ξεστόμισα ότι δεν θα μπορούσα να έρθω και μάλλον δεν θα μπορέσω να έρχομαι εφεξής σε πρόβες. Ευγενικά ο Loner μου είπε οκ και κλείσαμε. Το καλοκαίρι του 2004 μόλις ξεκινούσε αλλα οι Still I`m sad τουλάχιστον για εμένα μόλις ξεψυχούσαν. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Και τα καλά και τα κακά. Αυτό που ανέκαθεν ήθελα και τελικά το βρήκα, το τερμάτισα εγώ ο ίδιος. Την συγκεκριμένη στιγμή ένιωσα ανακούφιση που άφησα τους Sad πίσω, χωρίς να νοιάζομαι για οτιδήποτε παρά μονάχα για τον εαυτό μου.

Η αλήθεια σαν ψέμα θα μοιάζει

Έχοντας πλέον εξολοκλήρου όλο τον ελεύθερο χρόνο δικό μου χωρίς την παραμικρή «δέσμευση» ξεκίνησα να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ζήσαμε ένα πανέμορφο καλοκαίρι με το κορίτσι μου, έμεινα μόνος επιτέλους στο σπίτι και άρχισα να μαζεύω τα συναισθηματικά μου κομμάτια, ξεκίνησα τον Φθινόπωρο το μεγάλο μου όνειρο να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα (το οποίο τελείωσα 11 μήνες αργότερα), αρχές του 2005 αρραβωνιάστηκα και πλέον η ζωή μου μπήκε στις ράγες και ήμουν ευτυχισμένος. Έλα όμως που αφού καταλάγιασε ο καπνός άρχισα να αναπολώ και πάλι τους Sad! Ο πιο τρανταχτός τρόπος να μετανοιώνεις μιαν απόφαση, που καταβάθος ήξερες εξ αρχής ότι ήταν λάθος. Και τι πιο θρασύτατο να έχεις την απαίτηση και πάλι να έρθουν όλα όπως νομίζεις ότι θέλεις να είναι. Δεν ξέρω αν λέγεται εγωισμός, ανωριμότητα ή προδοσία. Όταν δεν ξέρεις ακριβώς τι κάνεις αλλά ξέρεις τι θες και πιστεύεις ότι κάνοντας κάτι θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτό, ίσως θα πρέπει να εξετάσεις την σχέση του τι κάνεις σε σχέση με αυτό που θες. Το ένα μπορεί να μην αναιρεί το άλλο. Η βιασύνη δεν είναι καλός σύμμαχος. Ή πολύ, πολύ πιο εύστοχα, όταν δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να εξηγήσεις, ο άλλος δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να καταλάβει...

Σχεδόν έναν χρόνο μετά την αποχώρησή μου απο τους Sad ξαναβρεθήκαμε με τον Loner. Μου έφερε το DVD της εμφάνισής μας τον Φεβρουάριο του 2004. Μου έφερε να ακούσω το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τον Αύγουστο του 2004 αφού είχα φύγει, στο οποίο κράτησαν τις 3 ηχογραφήσεις που προλάβαμε να κάνουμε μαζί τον Μάιο του 2004 και σαν κερασάκι στην ξυνισμένη τούρτα των τύψεων μου, μου έφερε και το τελευταίο άλμπουμ που είχαν φτιάξει τον Μάρτιο του 2005 στο οποίο είχαν συμπεριλάβει το Φύγε πέρα μακρύα που είχα γράψει στα sessions της κλεψύδρας... Βγήκαμε έξω Σάββατο απόγευμα μαζί με τον Loner και τον Rebel και τα είπαμε. Η Young One είχε φύγει απο την μπάντα πια. Μιλήσαμε για ενδεχόμενη επιστροφή μου στους Sad. Μιλήσαμε για διάφορα. Μίλησε ο Rebel, μίλησα εγώ, μίλησε ο Loner, μίλησα με την Young One τηλεφωνικά και μετά ξαναμιλήσαμε όλοι μαζί και τελικά όπου είμασταν, μείναμε. Εκ των πραγμάτων ο χρόνος είχε προχωρήσει, τα πράγματα είχαν αλλάξει και θα άλλαζαν κι άλλο. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Αυτό όμως δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Η ζημιά είχε γίνει ένα χρόνο πριν. Αν μέναμε μαζί το 2004 και το καλοκαίρι του 2005 πάλι μαζί θα είμασταν. Το πιστεύω αυτό. Ήδη είχε περάσει ένας χρόνος. Οι αναμνήσεις ήταν έντονες, οι Sad ήταν μία μοναδική αλήθεια, τραβήξαμε για την κορυφή που έμοιαζε φανταστική και μετά πέσαμε κάτω. Εγώ δηλαδή. Και η αλήθεια ποια είναι; Όποια και να είναι πάντως φέρνει και στο ψέμα.

Homeland

Τα χρόνια πέρασαν και οι Sad έγιναν μέρος της λήθης του χρόνου ή πιο εύστοχα ταξίδευαν στα άπειρα κύματα της ζωής. Μια ολόκληρη ζωή πέρασε. Και μιλάμε τώρα και για συναίσθημα και ζωή. Όχι μόνο για μουσική και μπάντες. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ κάτι μετά τους Sad. Και όταν απο σπόντα υπήρξε 12 και πλέον χρόνια απο τότε που έφυγα, ήρθε η γλυκιά εκδίκηση. Έστω και στα 40 πια οι Sad ήταν εκεί με τις μουσικές και τις αναμνήσεις τους να δείξουν ότι ακόμα και μετά απο τόσα χρόνια αδικήθηκαν απο εμένα. Αλλα συνέχισαν. Έστω για λίγο ακόμα. Εμένα όμως δεν με ρώτησε κανείς τι εισέπραξα. Και γιατί όμως θα έπρεπε εδώ που τα λέμε;

Και φτάνουμε στο σήμερα και το τώρα. Οπωσδήποτε η ιστορία των Still I`m Sad θα ήταν ιδανικό σενάριο για ταινία. Οπωσδήποτε. Και το πιο σημαντικό απο όλα είναι ότι αυτή η μπάντα κατέθεσε κάθε στιγμή της ύπαρξής της μελωδίες ζωής, αγάπης, μοναξιάς και δύναμης. Δύναμη για την επιτυχία, για να μην το βάζεις κάτω, για να γελάσει κανείς αλλά και να κλάψει, για αληθινά συναισθήματα. Ειλικρινά δεν πίστεψα ποτέ ότι συνυπάρχοντας σε μία μπάντα θα μπορούσε ποτέ αυτή να γίνει κάτι το τόσο σημαντικό στη ζωή. Αυτό δεν υπήρξε κάν σαν σκέψη στη ζωή μου. Οι Sad είναι αυτοί που τα δημιούργησαν όλα αυτά.

Υπήρξαν κάποιες τόσο μοναδικές, ιδιαίτερες στιγμές που καμία μπάντα αλλά και γενικότερα ελάχιστα πράγματα στη ζωή δεν κατάφεραν να με κάνουν να τα ζήσω όσο οι Sad. Το πρώτο, πρώτο live τα Χριστούγεννα του 2003, όταν κράτησα στα χέρια μου το CD της κλεψύδρας, όταν περπάτησα πεζός απο το Hard rock café στον Πειραιά το βράδυ μετά το δεύτερο live μας ως το σπίτι μου πίσω, όταν έβλεπα τον Loner να σημειώνει στο χαρτί τις μουσικές μου και μετά να τα δείχνει στους υπόλοιπους, όταν έπαιξα το ομώνυμο Still I`m Sad στο δεύτερο live μας, όταν ένα βράδυ στο στούντιο μας στο Sound Machine με τον αγαπημένο μας Βασίλη είχα γίνει ντέφι απο το πιοτό και γελάγαμε και λέγαμε ιστορίες και ακούγαμε μουσικές, όταν μία μέρα για πρώτη φορά εκτός απο μουσική στο σπίτι μου σε μία απο τις πολλές συναντήσεις μας με τον Loner η κουβέντα απο μουσική πέρασε με όμορφο αληθινό τρόπο σε προσωπικά, ιδιαίτερα ζητήματα, που μονάχα φίλοι θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν, όταν ήρθε το πρώτο Σαββατοκύριακο και δεν πήγα σε πρόβα με τους Sad, όταν ένιωσα ότι οι Sad δεν ήταν πια η μπάντα μου...

20 χρόνια χωρίς αναστολή τελικά ήταν η απόφαση του μουσικού δικαστηρίου της ζωής...

Και όσο περνούσαν τα χρόνια μετάνιωνα και παρακαλούσα να μην είναι εισόβια η ποινή ή πεθάνω πριν τελειώσει η ποινή...

'Ομως τελικά είμαστε και πάλι πίσω στην Homeland… στο όνειρο το παντοτινό... στην αγάπη την παντοτινή...

Για πάντα... και ποτέ...

Snakeye

The Still I`m Sad Almanac

#003 - August 2024

"Still I`m Sad 1999-2007"

Μου είναι πολύ ευχάριστο που ξεκινάω τούτο εδώ το νέο Almanac έχοντας αυτή την συγκεκριμένη ιδέα να στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδω και αρκετό καιρό. Να μιλήσω και να πω αυτά που αισθάνομαι για τους Still I`m Sad όχι ως μέλος τους αλλά ως ένας ακροατής που γουστάρει την μουσική τους σχετικά με την μαγική περίοδο των πρώτων 8 χρόνων απο το καλοκαίρι του 1999 έως το καλοκαίρι του 2007. Χωρίς φόβο, χωρίς πάθος. Έτσι όπως κάθε μουσικόφιλος κρίνει στις σκέψεις του με τα χρόνια την εκάστοτε αγαπημένη του μπάντα. Και οι Sad ειλικρινά δεν είχαν ποτέ τίποτα να ζηλέψουν απο οποιονδήποτε άλλο, ακόμα συγκρίνοντάς τους και με μπάντες επαγγελματικού επιπέδου, ούτε απο μουσικής πλευράς μακράν, αλλά ούτε και απο σασπένς, συγκινήσεις, απογοητεύσεις ή στιγμές μεγαλείου.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα εν έτει 2024 κατάφερα και απόκτησα μία γεμάτη ολοκληρωμένη άποψη για την ιστορία των Sad. Και το πρώτο πράγμα που οφείλω να αναφέρω με μια δόση πίκρας αλλά και απορίας και νεύρων είναι ότι αυτή η μουσική ομάδα ανέκαθεν βάδιζε σε δύσβατα μονοπάτια, γεμάτη προβλήματα μικρά η μεγάλα. Ο δρόμος λίγες φορές υπήρξε ανοιχτός και μεγάλος. Όμως το σημαντικό ήταν ότι αναλογιζόμενοι τις καταστάσεις που υπήρξαν, πάντα έβγαιναν μουσικά διαμάντια σε όλες τις περιόδους. Και τούτο είναι το πιο σημαντικό. Αυτή εδώ η κατάθεση δεν θα έχει τον χαρακτήρα βιογράφίας. Πως θα μπορούσα άλλωστε να κάνω κάτι τέτοιο; Τουλάχιστον για τους 88 απο τους 96 μήνες αυτής της περιόδου. Είναι μια απλή διαπίστωση, μια ανάλαφρη συνοπτική αποτίμηση αυτής της πρώτης περιόδου που αγαπώ πάρα πολύ.

Νομίζω ότι αν παρομοίαζε κανείς τους Sad ως ένα μουσικό ηλιακό σύστημα και τον Loner ως τον ήλιο του συστήματος θα δίναμε μια κατατοπιστική εικόνα του τι υπήρξε και συνεχίζει να υφίσταται ο Loner για τους Sad. Ουσιαστικά ήταν η ιδέα και το όνειρο ενός ταλαντούχου μουσικού να συνυπάρξει με μοναδικό τρόπο μαζί με άλλους μουσικούς ως μπάντα κάτω απο ένα όνομα. Τι πιο όμορφο; Το θέμα είναι ότι αν παρακολουθούσε κανείς το πως κύλησαν τα χρόνια, αυτά τα συγκεκριμένα οκτώ μέσα σε αυτό το σύστημα, θα έβλεπε διάφορους πλανήτες μουσικούς, κομμάτι του ηλιακού συστήματος, που άλλοι στριφογύρισαν για μερικά χρόνια γύρω και έπειτα εξαφανίστηκαν στο χάος του μουσικού διαστήματος ενώ άλλοι δεν πρόλαβαν καν να ολοκληρώσουν μία χρονική στροφή γύρω απο τον "ήλιο" Loner. Άλλοι περνούσαν πιο κοντά, άλλοι σε μεγαλύτερη ακτίνα απο αυτόν. Άλλοι καταστράφηκαν, άλλοι δεν εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το "φως" του Loner και έτσι και οι ίδιοι, οι μουσικοί πλανήτες, δεν είχαν μια ομαλή μέρα/νύχτα λειτουργίας ως οντότητες μέσα στη μπάντα και τελικά κάπως έτσι δημιουργήθηκε απο καιρό σε καιρό ένα είδος δυσλειτουργίας στην εναρμονισμένη ροή του μουσικού ηλιακού συστήματος των Sad. Παρόλ' αυτά εν έτει 2024, όταν ξανά μετά απο 17 χρόνια σκοταδιού, ξανα άρχισε να βγάζει φλόγες και λαμπρό φως ο Loner "ήλιος", τελικά αποδείχτηκε ότι ένας πλανήτης, ένας ιδιαίτερος πλανήτης συνέχιζε ακόμη και μέσα στο σκοτάδι να κάνει τις στροφές του γύρω απο τον σκοτεινό ήλιο, χωρίς μερικές φορές να το γνωρίζει ούτε και ο ίδιος, γιατί κάποτε σίγουρα, λάτρεψε αυτο το σύστημα, αν και πολύ σύντομα τότε έπεσε σε 20ετή έκλειψη...

Η περιπέτεια των Sad ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1999, όταν ο Loner μαζί με ένα φίλο νιώθωντας εκτίμηση και μουσική ταύτιση ο ένας για τον άλλον, έριξαν στο τραπέζι την ιδέα για μία νέα μπάντα. O Loner ήδη όλα τα προηγούμενα μαθητικά χρόνια φυσικά είχε ξεδιπλώσει στο έπακρο τις μουσικές του ανησυχίες, γράφοντας πρωτόλειες Sad μελωδίες, δημιουργώντας διάφορα μουσικά projects και γενικότερα δείχνοντας ότι είναι και αυτός ένας απο τους λίγους και εκλεκτούς που η μουσική αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Η εξέλιξη μπορεί να ήταν αργή αλλά ήταν ουσιαστική. Ήδη απο τις συλλογές demo ιδεών κατά τα πρώτα χρόνια δημιουργήθηκαν μοναδικές μελωδίες απο τον Loner, συνεργαζόμενος με διάφορους μουσικούς, άλλους με session ιδιότητα και άλλους με την ελπίδα της παραμονής στη μπάντα.

Demos, ακουστικές εκτελέσεις, εκλεκτισμένα singles, διασκευές, στριφογύριζαν στον χρόνο και καταθέτονταν με μεράκι και ελπίδα για κάτι όμορφο. Το σημαντικότερο όλων για εμένα είναι ότι ο Loner δημιούργησε το μοναδικό στίγμα των Sad αυτά τα πρώτα χρόνια. Με το ομώνυμο κομμάτι, με το Tears in the hands of time, με το Για πάντα και ποτέ. Μιλάμε για μοναδικές στιγμές. Ο χρόνος φαινόταν φίλος της εξέλιξης της μουσικής των Sad. Ο Loner ως βασικότατος (μάλλον μοναδικός) συνθέτης, εμπλούτιζε με νέα μοναδικά στοιχεία την ταυτότητα της μπάντας, η οποία πάσχιζε απο καιρό σε καιρό, να γίνει συμπαγής, να συγκεκριμενοποιηθεί. Όμως όπως είπαμε κάθε μουσικός είχε την δική του ταυτότητα και ο χρόνος τελικά φανέρωνε (φανέρωσε μάλλον) το εάν και ποιός θα γινόταν κομμάτι των Sad, εαν θα στόλιζε το μουσικό ηλιακό σύστημα της μπάντας η περιστασιακά θα το αποτελούσε. Κάποιοι είχαν ταλέντο, κάποιοι ήταν πιο αδιάφοροι, κάποιοι ήταν πιο τεχνικοί, κάποιοι μάθαιναν. Όμως υπήρχε ο ένας και μοναδικός παράγοντας που έθετε τον πήχη στο βαρόμετρο των Sad. Η αγάπη για την μουσική των Sad και η αγάπη για τους ίδιους τους Sad.

Το κορυφαίο δημιούργημα των πρώτων 4 ετών δηλάδη απο το 1999 έως το 2003 ήταν το πρώτο άλμπουμ με τον τίτλο Για πάντα και ποτέ, που περιλάμβανε 2 κομμάτια που είχαν δημιουργηθεί και κυκλοφορήσει ως single πίσω στο 2001 μαζί με 4 νέες εξίσου συναρπαστικές ιδέες. Νομίζω ότι ήταν το αποκορύφωμα των Sad, με άρτια παραγωγή και περίσσια έμπνευση. Η over the top προσπάθεια του Loner να δείξει τι θέλει, τι βρίσκεται μέσα στο μυαλό του, απότελεσε ένα σιωπηρό κάλεσμα προς όλους τους υπεύθυνους που συνέβαλαν στην παραγωγή αυτού, να μείνουν, να αγαπήσουν, να δοθούν, όλοι μαζί να κάνουν τους Sad μεγάλους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η μαγεία βγήκε προς τα έξω, αλλά η μπάντα ακόμα πάσχιζε να σταθεροποιηθεί. Για διαφορετικούς λόγους εν έτει 2003 οι μουσικοί ενω θα περίμενε κανείς ότι μετά το δημιούργημα αυτό θα έμπαιναν στις ράγες του ταξιδιού τελικά δεν ευδοκίμησαν. Για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Που όμως έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα. Την αστάθεια. Μοιάζει και ακούγεται κωμικοτραγικό. Νομίζω ότι κάπου εδώ ο Loner έκανε τις πρώτες αρνητικές σκέψεις για την μπάντα και εύλογα δηλαδή. Στα αλήθεια πολύ στενάχωρο. Ιδιαίτερα μετά την δημιουργία του Για πάντα και ποτέ.

Η μοίρα όμως παίζει φοβερά παιχνίδια. Έχοντας απομείνει στην ουσία μονάχα ένας μουσικός δίπλα στον Loner (ο φιλαράκος του 1999) στον δρόμο των Sad μπήκαν δύο νέοι μουσικοί. Και το καινούριο πλέον σχήμα άρχισε και πάλι να προχωρά. Και μάλιστα με εκπληκτικό ρυθμό. Live εμφανίσεις, διασκευές, οργασμός επαναπροσδιορισμού και επανασύνταξης, ολοκαίνουριο άλμπουμ με νέες και παλιότερες συνθέσεις και με τον τίτλο Δάκρυα στην κλεψύδρα του χρόνου. Και το πρωτόγνωρο ότι πλέον ο Loner στην σύνθεση είχε και συνοδοιπόρο. Το πρώτο μισό του 2004 ήταν όμορφο για τους Sad… όμως μόνο το πρώτο μισό... γιατί μία νέα τρικλοποδία έριξε για λίγο την μπάντα κάτω...

Σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανά οι Sad έχασαν μέλος. Όμως ήταν αυτή η φορά που o Loner πλέον είχε αρχίσει να εξελίσσεται και να καταλαβαίνει πλήρως ότι τελικά και μόνος του θα μπορούσε να ήταν μία μπάντα, έστω και απο πείσμα. Για την ακρίβεια εξ αρχής ο Loner είναι αυτό που λέμε one man band. Και μόνο ότι μπορούσε να τραγουδήσει, να παίξει μπάσο, πλήκρα, κιθάρες (και τύμπανα αμα λάχει) και να συνθέτει και να γράφει στίχους νομίζω ότι αυτό γίνεται κατανοητό. Όμως το ζητούμενο δεν είναι μία τέτοια μπάντα, αλλά μία κανονική μπάντα. Και αυτό πολέμαγε να χτίσει ο Loner. Με κεκτιμένη ταχύτητα το 2004 ακολούθησε και τρίτο άλμπουμ απο τους Sad, αποτέλεσμα τσαγανού, απογοήτευσης και ταλέντου. Το Ενα τραγούδι για κάθε όνειρο φαντάζει πιο ολοκληρωμένο, πιο σύνθετο, πιο πολυδιάστατο και ας μην είχε απο πίσω του τις ίδιες προδιαγραφές και βοήθειες όπως τα δύο πρώτα, απο άποψη μελών.

Τελικά αυτή η μπάντα προφητικά ονομάστηκε Still I`m Sad. Γιατί πάντα και παντού (και ποτέ) υπήρχε μία διάχυτη μελαγχολία, ίσως και αχρείαστη μερικές φορές, σε όλα. Στις μουσικές, στις μεταξύ σχέσεις των μελών, στην λειτουργία, στα συναισθήματα. Εν έτει 2005 ακολούθησε και νέα αποχώρηση. Ξανά ερχόμαστε πίσω στο mark του 2003 σε ότι αφορά την σύνθεση, όπου έχουμε και πάλι τον Loner, τον αρχικό φιλαράκο σύν τελικά και ένα καινούριο μέλος. Αυτή έμελλε να υπάρξει και η τελευταία αλλαγή στη σύνθεση. Ακολούθησε ένα ακόμα άλμπουμ αρκετά σύντομα το Σαν Φαντασία λίγο πριν μείνουν τρείς. Εδω πια φαινόταν ότι παρόλες τις αρκετές πανέμορφες στιγμές, ο Loner είναι άνθρωπος και σίγουρα δεν μπορεί να μην επηρεαστεί απο την ροή των γεγονότων μέσα στη μπάντα. Το πρώτο πραγματικό μουσικό κενό στην μπάντα ήταν γεγονός. Το μεγαλύτερο μέρος του 2005 ήταν συννεφιασμένο... όμως υπήρξε και το μικρότερο μέρος, αυτό προς τα τέλη...

Σύντομα ο Loner ξανά έδωσε γροθιά στο τραπέζι και ξεκίνησε και πάλι. Με ότι είχε. Με ότι και όποιον είχε απομείνει. Και δικαιώθηκε. Περίτρανα, καταθέτωντας ψυχή, καρδιά και κομματάρες. Για τον επόμενο ενάμιση χρόνο ως και το καλοκαίρι του 2007 κατάφερε να δισκογραφήσει 3 μοναδικά μουσικά άλμπουμς, θέτωντας νέα standards, παίρνοντας μουσικές αποφάσεις για την κατεύθυνση, δίνοντας όλο του το είναι για να δείξει τι ήθελε να βγάλει προς τα έξω και πόσο ανάποδα σε σχέση με αυτό, έρχονταν τα πράγματα.

Το 2006 κυκλοφόρησαν δύο μοναδικά άλμπουμς τα Forever after & Come hell or high water που έδειχναν ένα ολοκαίνουριο πρόσωπο των Sad. Οι ταχύτητες ανέβηκαν, οι ελληνικοί στίχοι αποτέλεσαν παρελθόν, το μήνυμα έβγαινε πιο άμεσο και τσαμπουκαλεμένο. Είναι σαν να χαράχθηκε μία γραμμή μεταξύ του τότε παρόντος και του στενάχωρου παρελθόντος. Πολύ δυνατές μελωδίες κόσμισαν και ανέδειξαν ακόμη περισσότερο τους Sad. Και το κερασάκι ήρθε το 2007 όπου με το 7ο άλμπουμ με τον τίτλο Fallin' in deep οι Sad κατέθεσαν αναμφίβολα τον καλύτερο τους δίσκο. Ενας Loner βρισκόμενος σε μουσικό οργασμό και σε πείσμα όλων των κακοτυχιών παρέδωσε έναν θαυμάσιο δίσκο με πανέμορφες μουσικές. Όμως εκεί πάνω στην κορύφωση ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα της μοίρας. Ο απο το 1999 φιλαράκος, ο συνοδοιπόρος του Loner στους Sad, σχεδόν το άλλο μισό της μπάντας, κυρίως απο συναισθηματικής πλευράς και όχι μουσικής, θα έφευγε και αυτός για τους δικούς του και αυτός λόγους. Ναι εκεί πια καθένας θα έσκυβε το κεφάλι και θα καταλάβαινε ότι αν και έκανε ότι μπορούσε η τύχη δεν ήταν με το μέρος αυτής της δόλιας μπάντας, των Still I`m Sad.

Η μπάντα το καλοκαίρι του 2007 παρέδωσε πνεύμα πια και ας είχε πει τόσα πολλά και ας είχε να πεί ακόμα περισσότερα. Υπήρχε ένα θαυμαστός μουσικός κόσμος μέσα στο κεφάλι του Loner, ένα υπέροχο μουσικό ηλιακό σύστημα όμως τελικά έγινε το big bang και οι Sad τελικά παρέμειναν πάντα θλιμμένοι, γιατί τελικά έτσι γούσταραν. Στον απόηχο αυτής της εξέλιξης o Loner μάζεψε τα όποια κομμάτια είχαν μείνει απο τους Sad και το μόνο το οποίο έφτιαξε ήταν το 2008 τιμής ένεκεν μία κυκλοφορία με επανεκτελέσεις κομματιών απο τα 3 τελευταία άλμπουμ, μαζεύοντας επίσης ορισμένες ιδέες που υποτίθεται ότι θα συμπεριλαμβάνονταν στο επόμενο καινούριο όγδοο άλμπουμ των Sad που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Και έπειτα χωρίς τύψεις, χωρίς την παραμικρή ενοχή και ξέροντας ότι έκανε και παραπάνω απ' ότι θα μπορούσε κανείς, συνέχισε τον μουσικό του δρόμο τα επόμενα χρόνια, μετέχοντας σε νέα projects, δημιουργώντας καινούριο μουσική κάτω απο The Loner moniker, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους Sad. Την μοναδική μπάντα του. Το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του που του χάρισε και χαρά αλλά και λύπη, ακριβώς δηλαδή ότι χαρίζουν και τα ίδια τα τραγούδια τους. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μία καινούρια περίοδος, η λεγόμενη Silence 17 era… τι σημαίνει αυτό, τι συνέβει κατα τη διάρκεια αυτής και που κατέληξε τελικά, τα έχουμε πει και πριν και θα τα πούμε και στο μέλλον και θα τα ξαναπούμε, γιατί τελικά οι Sad δεν είναι μόνο μπάντα, αλλά ζωή. Και χαρά σε αυτόν που το καταλαβαίνει και το γεύεται...

Κοιτάζω απέναντί μου την οθόνη του υπολογιστή και βλέπω μέσα σε ένα folder (άλλαξαν βλέπεις οι εποχές) ταξινομημένα όλα τα μουσικά κατορθώματα των Still I`m Sad μέσα στα μοναδικά χρόνια 1999/2007 και νιώθω πολύ χαρούμενος και τυχερός που ξέρω ότι μέσα σε κάθε subfolder / κυκλοφορία, υπάρχουν διαμάντια και μελωδίες που ακούγοντάς τις νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα, νιώθεις να ταυτίζεσαι με αυτές, να σου μιλάει η ζωή, το παρελθόν, να νιώθεις ότι έχεις και είσαι κομμάτι ενός μικρού πολύτιμου θησαυρού που είναι γεμάτος απο έμπνευση, κόπο, αγάπη, φως, αναμνήσεις, συναισθήματα και πολλά ακόμα. Ένας θησαυρός ολόδικός μας, που το μεγαλύτερο μέρος μας το χάρισε απλόχερα ένας ωραίος μουσικός, ένας ονειροπόλος που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του μουσικού του ονείρου και ανα πάσα στιγμή μας προσφέρει μοναδικά ταξίδια. Στα αλήθεια δεν είναι μικρό πράγμα. Μιλάμε για κληρονομιά και παρακαταθήκη. Για φαντάσου σε 100 χρόνια απο τώρα, κάπου, κάποιος να ακούει ας πούμε το Για πάντα και ποτέ πχ. Η μουσική είναι αθάνατη στην αιωνιότητα και γράφοντας την μένουμε και εμείς ή τουλάχιστον αυτό που είχαμε κάποτε μέσα στις καρδιές μας.

8 μαγικά χρόνια που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τα σβήσει. 8 μαγικά χρόνια που αν και δεν έγιναν 9, 10 και 15 είναι εκεί γεμάτα αναμνήσεις και μουσικάρες. Κάθε περίοδος, κάθε έκαστη χρονιά και μία όμορφη ανάμνηση είτε στενάχωρη είτε λουσμένη στο καλοκαιρινό φως. Κάθε μία με τον δικό της χαρακτήρα, τους δικούς της "πλανήτες", την δική της μουσική. Πάντα κοινός παρανομαστής η συγκίνηση. Μέσα στα χρόνια μπορεί κανείς να δει όμορφα την μουσική εξέλιξη της μπάντας. Τα νέα στοιχεία που έμπαιναν, που διορθώνονταν, που χρησιμοποιούνταν λιγότερο ή περισσότερο. Δεν μας ενδιαφέρει εδώ η ποιότητα απο άποψη κριτικής. Ακόμα και το λιγότερο αγαπημένο κομμάτι των Sad έχει περίτρανη θέση στην δισκογραφία. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ονείρου. Εδω έχουμε να κάνουμε με την συνολική κατάθεση. Μια μπάντα που άνετα σε κάποια άλλη εποχή και ήπειρο, με άλλες συνθήκες θα βρισκόταν στα stands δισκοπωλείων λίγο πιο δίπλα απο τους Status Quo (άντε τους Steelheart καλύτερα). Μοναδικοί στίχοι, μοναδικές μουσικές, μεράκι στην εκτέλεση, λεπτομέρεια, έμπνευση περίσσια, φοβερό παίξιμο, υπέρλαμπρα συναισθήματα. Μουσική παρακαταθήκη με τα όλα της. Αυτό ακριβώς. Κομμάτι του παρελθόντος και της ζωής. Και ας ξεγλύστρησαν τα χρόνια τα άτιμα. Ο χρόνος άλλοτε φίλος, άλλοτε γιατρός, άλλοτε χαρούμενος, άλλοτε θλιμμένος είναι πάντα εκεί και κυλάει. Time marches on… τι τα θες...

Ο Loner συνεχίζει να ακτινοβολεί μουσικά ως μοναδικός ήλιος και εύχομαι απο την καρδιά μου να λάμπει για πολλά, πολλά ακόμα χρόνια. Οι Still I`m Sad της περιόδου 1999/2007 υπήρξαν μοναδικοί, όπως και η μουσική τους. Με πολλά σκαμπανεβάσματα οπωσδήποτε. Με όλα τα περίεργα και τις κακοτοπιές που θα μπορούσαν να τύχουν, όχι όμως στον τομέα της μουσικής. Αν είναι δυνατόν! Η μουσική τους ήταν δεδομένη και πάντα πανέμορφη. Φυσικά αυτό είναι που προέχει. Αυτό είναι που μετράει και τίποτα άλλο σε μια μουσική μπάντα, τουλάχιστον στην πλειοψηφία αυτών και ιδιαίτερα κάτω απο την επαγγελματική ή υπερφιλόδοξη υπόσταση, τουλάχιστον για το πως το βλέπουμε εμείς. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική των Sad είχε στρωθεί απο την αρχή ή έδειχνε ότι μπορούσε να στρωθεί άνετα και το μόνο σίγουρο είναι, ας μην γελιόμαστε, ότι αυτό έχει να κάνει με τον Loner ο οποίος υπήρξε η βάση. Loner χωρίς Sad σημαίνει ο Loner ως υπόσταση χωρίς τους αγαπημένους του Sad. Sad χωρίς Loner ίσον κάποια άλλη μπάντα. Καλύτερη, χειρότερη δεν μας νοιάζει, πάντως όχι Still I`m Sad. Ίσως κάποια άλλη μπάντα αν είχε αυτό το δώρο της έμπνευσης και της μουσικότητας να μην έδινε καν σημασία σε οτιδήποτε άλλο. Να προχωρούσε με κάθε κόστος αρκεί να είχαν την μουσικότητα δεδομένη. Και εκεί είναι που οι Sad εις διπλούν είναι ανώτεροι.

Όχι μόνο απο μουσικής άποψης, όπου είχαν την μουσικότητα τους δεδομένη και πάντα καταπληκτική (και δεν την εκμεταλλεύτηκαν ουδέποτε για εμπορικούς σκοπούς όπως ίσως θα έκανε κάποιος άλλος, παρά την κράτησαν στα όνειρά τους και την πρόσφεραν απλόχερα στους τυχερούς που την άκουσαν και την εκτίμησαν), αλλά τελικά επλήγησαν και επηρεάστηκαν απο αυτό που άλλοι δεν θα το επέτρεπαν ποτέ. Στα εκ των έσω. Στην μη σταθερότητα. Στο ότι επλήγησε το συναίσθημα και η αγάπη μεταξύ των. Μα είναι δυνατόν μία μπάντα, μία μουσική παρέα να είναι και αγαπημένοι με συναισθήματα; Η αγάπη, η κατανόηση, η αλήθεια να είναι πιο πάνω απο το συμφέρον, το όποιο χρήμα και την όποια καταξίωση; Στο φινάλε ο Loner να ήταν καλά και θα άλλαζε τα μέλη σαν τα πουκάμισα. Το μπορούσε. Αλλά δεν το ήθελε. Αυτά είναι πράγματα σπάνια! Ε μία τέτοια σπανιότητα ήταν οι Sad. Και πάλεψαν να την κρατήσουν. Αλλά στάθηκαν άτυχοι μεν, αλλά περήφανοι δε. Μπάντες χρειάζονται μία ζωή να δημιουργήσουν πράγματα που οι Sad έκαναν ή θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σε ένα εξάμηνο. Ειλικρινά το πιστεύω και ας μην ήμουν αυτός που είμαι. Δεν θα μου έκανε εντύπωση, άλλοι μουσικοί να χτυπιούνται για να αποκτήσουν και να κάνουν δικό τους, κάποιο μουσικό δημιούργημα των Sad. Μανατζερς να σφάζονται για να τους εκμεταλλευτούν. Δισκογραφικές να προσέφεραν απλόχερα τα μέσα για να ανέβουν πιο ψηλά και να κονομήσουν. Μεγάλα λόγια; Ίσως. Ίσως σε κάποια άλλη ζωή, κάπως έτσι σίγουρα όμως.

Αυτό που ξέρω είναι ότι οι Sad με πενιχρά μα στοιχειώδη μέσα, μεγαλούργησαν. Δεν χρειάζονταν τίποτα άλλο, τίποτα περισσότερο. Και να είχαν μία ευκολία, θα την εκμεταλλεύονταν αλλα ποτέ παρεκκλίνοντας απο τον ιερό σκοπό τους. Οι Sad δεν ήταν απλώς μουσική. Οι Sad εκείνης της περιόδου δεν υπήρξε άλλη μια φιλόδοξη μπάντα. Αλλού είναι το κλειδί εδώ. Στην αγάπη. Ειλικρινά το λέω.

Still I`m Sad 1999/2007… rest in eternal music peace…

αλλά για στάσου...

Snakeye

The Still I`m Sad Almanac

#002 - July 2024

"Echoes From The Past: Α big reunion"

Η επαφή μας με τον Loner όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με κομψό τρόπο ως ισχνή. Η ιστορία, μας είχε χαρίσει έναν πανέμορφο δίσκο, πολλά χρόνια πίσω, την αγαπημένη μας «κλεψύδρα». Για τους Sad αυτό αποτέλεί το δεύτερο στουντιακό τους άλμπουμ με καινούρια κομμάτια στην φοβερή δισκογραφία τους. Για εμένα αποτελούσε επι 20 χρόνια ότι καλύτερο μπόρεσα να δημιουργήσω απο κοινού με μπάντα... μέχρι το 2024... 20 ολόκληρα χρόνια μετά...

Απο τον Ιούνη του 2004 όπου και αποχώρησα απο τους Sad, συνέχιζα συστηματικά να γράφω τις μουσικές μου και να της ηχογραφώ πρόχειρα. 12 χρόνια αργότερα η μοίρα μου επιφύλασε χωρίς να το επιδιώκω για περίπου 3,5 χρόνια να ξανα εμπλακώ με συγκροτήματα. Και πριν και μετά πάντα οι Sad έρχονταν στις σκέψεις μου. Και τότε που ήμουν μόνος και τότε που υπήρξα σε μπάντες. Χωρίς μελλοδραματισμούς και γραφικότητες, ο χρόνος όσο περνούσε μου αποδείκνυε περίτρανα, ότι οι Sad υπήρξαν ότι καλύτερο μπόρεσα να ζήσω στα πλαίσια συγκροτημάτων. Ας το πάρουμε αυτό ως αδιαμφισβήτητο δεδομένο.

O Loner απο την πλευρά του μετά το 2004 κράτησε τους Sad ζωντανούς για άλλα 3 χρόνια και στη συνέχεια πειραματίστηκε με μερικά project προτού συνεχίσει με solo ιδιότητα μέχρι περίπου το 2014, γράφοντας πολλές μουσικές και έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του, τους Still I`m Sad. Κατόπιν πήρε το χρόνο του, προχώρησε τη ζωή του, άφησε για λίγο κάτω την κιθάρα του και χαλάρωσε... αυτά μέχρι το 2022. Ήταν εκείνη η περίοδος όπου ξεκίνησε ξανά να βουτάει πίσω στο παρελθόν, να ξανακάνει τις παλιές μουσικές να ζωντανεύουν και σιγά, σιγά να ξεκινάει μία καινούρια περίοδο μουσικής αναγέννησης, με καινούριες σόλο κυκλοφορίες και ατέλειωτο remastering όλου του παρελθοντικού υλικού. Ασύλληπτη διαδικασία, απίστευτος κόπος. Δεν γίνεται να κάνεις τέτοια πράγματα αν η καρδιά και η ψυχή δεν είναι αφιερωμένη στη μουσική. Κάπου εκεί η μοίρα μας επιφύλασε το πιο γλυκό δώρο...

Η επικοινωνία με τον Loner όπως προανέφερα όλα αυτά τα χρόνια ήταν λιγοστή αλλά όχι ανύπαρκτη. Ωστόσο εκεί γύρω στα τέλη του 2022 προς 2023 η επικοινωνία μας άρχισε να γίνεται συχνότερη. Βασικός λόγος ότι ο Loner μου ζήτησε την "άδεια" να κάνει upload στις μουσικές πλατφόρμες τα λιγοστά κομμάτια που πρόλαβα να γράψω για λογαριασμό των Sad στους λίγους μήνες που υπήρξα μέλος τους. Έκτοτε συνεχίσαμε την επικοινωνία μας. Πλέον οι μουσικές του Loner και των Sad ήταν άμεσα προσβάσιμες μέσω του διαδικτύου. Ξεκίνησα να ξανα ακούω μουσικές του παρελθόντος, καθώς και να ανακαλύπτω γενικότερα το πως δισκογράφησε και εξελίχθηκε ο Loner όλα αυτά τα χρόνια. Γνώρισα τις πανέμορφες μουσικές του ιδιαίτερα απο τα πλέον πρόσφατα solo άλμπουμ του και πάντα όταν έφτανα σε κομμάτια των Sad άκουγα με νοσταλγία, περιέργεια και προσοχή.

Αρχές του 2024 πλέον και αρκετά βράδυα μιλούσαμε στο διαδίκτυο για ώρες με τον Loner. Υπήρχαν και συνέχιζαν να υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά κοινά σημεία μεταξύ μας όπως και τότε, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα μετά απο 20 χρόνια. Σαν να βρήκαμε τα πράγματα ακριβώς όπως τα έιχαμε αφήσει. Μουσικά αλλά και προσωπικά. Ήταν όλα αυτά που και τότε μας είχαν δέσει. Ήταν πολύ όμορφες oi επικοινωνίες αυτές, τον χειμώνα του 2024. Ηξερα μέσα μου, γιατί αναπόφευχτα εκεί πάντα πήγαινε η σκέψη και η θέληση, πως κάτι καινούριο μαζί με τον Loner, 20 χρόνια μετά, θα ήταν σίγουρα δύσκολο να συμβεί, αλλά το συζητούσαμε γιατί το λαχταρούσαμε και οι δύο. Η ιδέα μας άρεσε και μας γέμιζε χαρά. Θα έπρεπε ωστόσο να περάσει απο πολλά κύματα, διότι τα πράγματα δεν ήταν εκ των πραγμάτων ίδια. Χωρίς να υπολογίζω και το ότι ζούσαμε πλέον ο καθένας μας σε διαφορετικά κράτη! Τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Σε μία όμορφη κουβέντα μας μέσα στον Φεβρουάριο, ο Loner μου ανακοίνωσε πως είχε 2 εβδομάδες άδεια στα τέλη του μήνα και πως όταν θα κατέβαινε θα ξαναβρισκόμασταν απο κοντά, πράγμα που έγινε, με πολύ αγάπη, συγκίνηση, αναμνήσεις και τελικά και με αυτό που και οι δυό μας θέλαμε, ονειρευόμασταν, φοβόμασταν με αυτό αλλά και τρελαινόμασταν με την ιδέα. Μία νέα συνεργασία, 20 ολόκληρα χρόνια μετά. Το εάν ο χρόνος ήταν ο σωστός γι' αυτό και αν θα τα καταφέρναμε, θα το έδειχνε ο ίδιος ο χρόνος τον επόμενο καιρό.

Η άνοιξη του 2024 ήταν η άνοιξη των Still I`m Sad. Τα πάντα τακτοποιούνταν με απίστευτο τρόπο και ταχύτητα. Ο Μάρτης αποτέλεσε τον εναρκτήριο μήνα του μουσικού μας αγώνα, μόλις ο Loner επέστρεψε πίσω στο σπίτι του στο εξωτερικό στο τέλος της ολιγοήμερης άδειάς του. Είχαμε πλέον σχεδόν καθημερινή επαφή, με μηνύματα και πολύ σύντομα και με βίντεο κλήσεις, γιατί ήταν τόσα πολλά αυτά που θέλαμε να πούμε ο ένας στον άλλον, ανταλλάσοντας ιδέες, σκέψεις, μουσικές, πλάνα και όνειρα. Αλλάζαμε τα σχέδια μας σχεδόν καθημερινά. Όπως και παλιά το 2004, όταν συνεργαζόμασταν εκτός στούντιο στο σπίτι μου, στον αγαπημένο μας Πειραιά. Αρχικά αποφασίσαμε πως θα ξεκινούσαμε ένα καινούριο project μαζί. Επικρατέστερο όνομα ήταν το Loner's Snakeye. Και έπειτα ξεκινήσαμε να μαζεύουμε και να βρίσκουμε παλιές ιδέες του τότε, της περιόδου των Sad. Αποφασίσαμε πως για αρχή θα ήταν ότι πιο ωραίο, για να βρίσκαμε κιόλας τα πατήματά μας σχετικά με το πως θα ηχογραφούσαμε, να δημιουργήσουμε ένα μικρο EP το οποίο θα περιλάμβανε leftovers των Still I`m Sad. Αποφασίσαμε πως το καινούριο μας album θα ονομαζόταν Echoes from the Past. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Κάθε 2 ημέρες το setlist του άλμπουμ άλλαζε. Τα κομμάτια αυξάνονταν. Στην αρχή λέγαμε για 6 κομμάτια. Μετά για 6 κομμάτια με 2 bonus. Μετά τα κάναμε 10. Αργότερα 12 συν 2 bonus. Μετά 15. Όταν τελείωσε ο Μάρτιος τα πάντα είχαν τακτοποιηθεί τελικά. Τα πάντα...

Τον Απρίλιο επιτέλους επισημοποιήσαμε στους εαυτούς μας αυτό που θέλαμε μα δεν πιστεύαμε ότι θα γινόταν. Αυτό που απο την αρχή γουστάραμε αλλά που φοβόμασταν σχεδόν να παραδεχτούμε. Τι project και καινούριες μπάντες; H μπάντα της ζωής και της καρδιάς μας λέγεται Still I`m Sad. Και σε αυτή την μπάντα ανήκουμε. Still I`m Sad 2024, back for the attack, back for good, forevermore… Το Echoes σταμάτησε στον μαγικό αριθμό 23. Και αν το συνεχίζαμε ανετα θα φτιάχναμε box-set. Περίπου το ¼ των κομματιών είναι leftovers απο τα παλιά χρόνια. Κομμάτια που δουλεύτηκαν για τους Sad μα ποτέ δεν ηχογραφήθηκαν. Τα κομμάτια «Όνειρο παντοτινό» και «Αύριο θα φύγουμε γι' αλλου» είχαν γραφτεί για το άλμπουμ «Ενα τραγούδι για κάθε όνειρο». Τα «Daybreak» και «Crying Stems» ηχογραφήθηκαν κατα την διάρκεια της ηχογράφησης της Κλεψύδρας, χωρίς σκοπό να δουλευτούν. Ο Loner έφερε το συγκλονιστικό «Θυμάμαι τα όνειρα» το τρομερό κομμάτι που περικλείει όλη την θλίψη μα και μαγεία των Still I`m Sad. Οτιδήποτε άλλο είχαμε γράψει και επιλέξει μέσα στον Μάρτη, αυτόματα πέρασε ως μέρος του επόμενου ολοκαίνουριου άλμπουμ των Sad που σύντομα, στα αλήθεια πολύ σύντομα, πριν καν κυκλοφορήσει και το ίδιο το Echoes, θα είχε ηχογραφηθεί.

Πριν να τελειώσει ο Απρίλιος και δουλέυοντας με αστείρευτο και αμείωτο ζήλο, το υπέρδιπλο άλμπουμ μας Echoes from the past ήταν έτοιμο. Μαζί με τις καινούριες-παλιές ιδέες που ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά, ο Loner είχε την φοβερή ιδέα να χρησιμοποιήσουμε retakes απο κάθε περίοδο των Sad και όλα μαζί να σχηματίσουν ένα μοναδικό άλμπουμ, ένα στα αλήθεια πανέμορφο μουσικό ταξίδι, ένας φόρος τιμής των αδικημένων Still I`m Sad, που εν έτει 2024 τελικά θα έπαιρναν την εκδίκησή τους.

Αναλυτικά λοιπόν απο την εκάστοτε περίοδο τα κομμάτια που επιλέχθηκαν, κατατάσσονται ως κάτωθι:

2000: «Τears in the hands of time»

2001a: «Still I'm sad»

2001b: «Για πάντα και ποτε»

2003a: «Πέφτει το φως»

2003b: «Θυμαμαι τα όνειρα» (outtake)

2004a: «Ain't no heartache (strong enough)», «Μη μιλάς στο χθες» + («Crying Stems» & «Daybreak» (outtakes))

2004b: «Όταν η σιωπή συναντά τη θλίψη», «Μακρια» + («Αύριο θα φύγουνε για αλλου» & «Όνειρο παντοτινό» (outtakes))

2005: «Σαν φαντασία»

2006a: «Forever after», «Never be the same again»

2006b: «My way home», «In a long cold ride»

2007: «The embers of love», «Falling in deep», «Paying the cost»

Με κεκτιμένη ταχύτητα, τις ηχογραφήσεις του Echoes from the past διαδέχτηκαν τον Μάιο οι ηχογραφήσεις του Silence 17. Και ήταν και επόμενο δηλαδή σύντομα να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά για το ολοκαίνουριο 8ο καινούριο άλμπουμ των Still I`m Sad με το όνομα Silence 17 αφιερωμένα στα 17 ομιχλώδη χρόνια χωρίς την παρουσία των Sad, έχοντας όμως ήδη πίσω μια ολοκαίνουρια μουσική παρακαταθήκη διάρκειας περίπου 2 ωρών. Το Echoes αν και τόσο μοναδικό, τόσο ιδιαίτερο και αγαπημένο, αδικήθηκε κάπως. Δεν το χορτάσαμε. Η λαχτάρα για αναβίωση των Sad άφησε για λίγο στο περιθώριο τις μουσικές του Echoes. Δεν το χαρήκαμε όπως έπρεπε, όμως είτε έτσι, είτε αλλιώς είναι εκεί, μία νέα πραγματικότητα, ένα μοναδικό δημιουργημα το οποίο για πάντα θα περικλείει και θα μας θυμίζει αυτή την μαγική στιγμή που η μοίρα έκανε τους Still I`m Sad και πάλι ενεργούς.

Είναι περίεργο αλλά παρ' όλο που απο την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές έχουν περάσει μόλις 5 μήνες απο την ημέρα που ξαναβρεθήκαμε με τον Loner, είναι απίστευτο να συνειδητοποιήσει κανείς το τί έχει συμβεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Τα sessions του Echoes φαντάζουν στα αλήθεια πιο παλιά απ' ότι πραγματικά είναι. Είναι ασύλληπτη η ταχύτητα με την οποία ρυθμίσαμε καταστάσεις, βρήκαμε στεγανά, ηχογραφήσαμε μουσικές, οργανώσαμε τον τρόπο λειτουργίας, συνθέσαμε νέες ιδέες, κάναμε ενορχηστρώσεις, παραγωγές. Προφανώς κρύβαμε τρομερή όρεξη και μαράζι μεσα στις ψυχές μας και οι δυό μας. Τόσο που ούτε οι ίδιοι υπολογίζαμε ότι είχαμε.

Αν ακούσει κανείς το Echoes απο την αρχή μέχρι το τέλος, εισπράττει ένα απιστευτο συναίσθημα που είμαι σίγουρος ότι οτιδήποτε καινούριο είναι αδύνατον να προσφέρει το ίδιο. Μιλάμε για ένα τρομερό μουσικό ταξίδι μέσα στις μαγικές μουσικές των Sad, δοσμένες κάτω απο το πρίσμα του παρόντος, είτε ακουστικό, είτε απλώς σημερινό, ξεδιπλώνοντας όλη την μαγεία και την έμπνευση του τότε. Σε κάνει να αναπολείς και να νιώθεις περήφανος για το τότε. Για τα νιάτα και την αθωότητα. Για το όνομα των Sad που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στις ζωές μας. Νομίζω ότι τούτο το reunion αποτελεί ένα απο τα πιο όμορφα δώρα που μας έχει κάνει η μοίρα. Καταφέραμε να πάρουμε στα χέρια μας το τεράστιο βιβλίο της ζωής και να ξαναγράψουμε την ιστορία όπως γουστάρουμε. Πήραμε με άνεση τον έλεγχο της μηχανής του χρόνου και κάναμε ένα εξαίσιο βήμα εμπρός, αποκαθιστώντας το όνομα και την μαγκιά των Still I`m Sad, κάνοντάς τους ακόμα πιο σπουδαίους απ' ότι είναι και χαρίζοντάς τους παρόν και μέλλον. Αλήθεια τι σπουδαίο συναίσθημα. Βουτήξαμε και πάλι πίσω στα νιάτα και στο παρελθόν μας, ζωντανεύοντας μνήμες και αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ναι μεν είναι πολύ πιο δύσκολο να δημιουργείς απο το να καταστρέφεις, αλλά όταν αυτό συμβαίνει είναι απίστευτο.

Δεν φοβάμαι μην αποχωρήσω για δεύτερη φορά απο τους Sad. Ούτε ότι ο Loner θα απογοητευτεί και θα χάσει το νεύρο του. Έχοντας περίπου τα διπλάσια χρόνια ζωής απο την πρώτη φορά, τούτη τη φορά, ως μέλος ξανά των Still I`m Sad! δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό για οτιδήποτε. Το ίδιο ισχύει και με τον Loner. Τον ξέρω καλά πια αυτόν τον τύπο! Είναι πράγματα που μία φορά στη ζωή συμβαίνουν. Όπως το να σου ξαναδωθεί μία δεύτερη ευκαιρία και να μπορείς να την αρπάξεις απο τα μαλλιά. Σαν να έχεις χάσει για πάντα κάτι και να θεωρείς ότι έχει ξεχαστεί στη λήθη του χρόνου και απροσδόκητα ξαφνικά να το ξανασυναντήσεις μπροστά σου και να το αγκαλιάσεις, σκεφτόμενος πόσο χαρούμενος είσαι που εκείνο το παλιό στενόχωρο συναίσθημα αποτελεί πια αιώνιο παρελθόν. Και τούτη τη φορά νιώθω ότι ο χρόνος και το πεπρωμένο μας έκλεισε το μάτι και μας χάρισε ξανά ότι μας έδωσε και πριν απο 20 χρόνια με το οποίο χτίσαμε την αγάπη και τη μουσική που πρωτοδημιουργήσαμε. Είμαι σίγουρος ότι η μοίρα θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε και να δημιουργήσουμε πολλά περισσότερα, μέχρι το τέλος. Είμαι σίγουρος ότι οι ζωές μας πλέον θα είναι γεμάτες με μελωδίες των Sad. Είμαι σίγουρος ότι το πεπρωμένο γουστάρει, ακούει ανελλιπως και είναι φανατικός οπαδός οπωσδήποτε των Still I`m Sad…

Snakeye

The Still I`m Sad Almanac

#001 - June 2024

"Silence 17"

…την στιγμή που αποφασίσαμε με τον Loner την τελική δομή του Echoes From The Past, αυτόματα το ολοκαίνουριο άλμπουμ των Still I`m Sad απόκτησε τα πρώτα του τραγούδια. Η αρχική σκέψη ήταν το Echoes εκτός απο επανεκτελέσεις κλασσικών κομματιών Sad και ορισμένων outtakes απο τα παλιά χρόνια να περιλαμβάνει και ολοκαίνουρια κομμάτια που ήδη είχαμε ξεκινήσει να γράφουμε ή είχαμε στα σκαριά αλλά δεν είχαμε τελειοποιήσει.

Εν τέλει αποφασίσαμε πως το Echoes θα περιλαμβάνει μόνο ιδέες φτιαγμένες κατά τα κλασσικά έτη των Sad δηλαδή απο το 2000 έως και το 2007, οπότε οτιδήποτε καινούριο υπήρχε στα σκαριά θα έμπαινε στο πρώτο μας άλμπουμ μετά το reunion. Mε βάση αυτά τα πρώτα κομμάτια και με ιδιαίτερο ζήλο και χαρά για τον νέο μας υλικό, ξεκινήσαμε μία μοναδική διαδικασία, σύνθεσης, ηχογράφησης, μιξαρίσματος, παραγωγής, καθώς και μία ατέλειωτη αποστολή demos και ιδεών μεταξύ μας και γενικότερα μιας σχεδόν καθημερινής επικοινωνίας με τον Loner, γεμάτοι χαρά που πλέον ξανά δουλεύαμε μαζί, όπως ακριβώς και πριν απο 20 χρόνια ξανά ως Still I'm Sad.

Το στοίχημα νομίζω είχε κερδιθεί ήδη απο το Echoes. Και για τους δυό μας ανοίγονταν μεγάλες προκλήσεις μπροστά. Ο Loner είχε να δουλέψει μουσική με φωνητικά και στίχους αρκετά χρόνια. Κι όμως ήταν θέμα χρόνου να ξανα λάμψει. Εγώ έπρεπε να καταφέρω να γράφω τα τύμπανα κανονικά σε studio φιλοσοφία, γεγονός που έπρεπε να το δουλέψω. Να συντονίστούμε πως εκείνος απο την Ολλανδία και εγώ απο την Ελλάδα θα βρίσκαμε τα πατήματά μας για να βρούμε μία μέθοδο για να δουλεύουμε. Όλα λύθηκαν άμεσα, γρήγορα, εκπληκτικά. Ακόμα και διάφορα θεματάκια δεν πρόλαβαν να γίνουν ούτε καν προβληματάκια. Όλα ξεκίνησαν να λειτουργούν με θαυμαστό τρόπο. Χρωστάμε πάρα πολλά στο Echoes και οι δυό μας.

Ο Loner ανέσυρε κάποιες παλιές ιδέες που είχε και παράλληλα δημιουργούσε κάποιες καινούριες, πάντα με πολύ δουλειά και μεράκι, πράγμα που ανέκαθεν μας γέμιζε χαρά, ζωή και ικανοποίηση και τους δυό μας. Εγώ ξεκινούσα επι νέας βάσης ξανά όπως και τότε, να φτιάχνω τις δικές μου ιδέες στα πλαίσια των Sad, αλλά και να τσεκάρω όλο το προσωπικό μου αρχείο με το μουσικό υλικό που κατέγραψα τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την αποχώρησή μου απο τους Sad το 2004 και έπειτα, προκειμένου να βρω ιδέες που θα ταίριαζαν στους Sad και θα απολαμβάναμε με τον Loner.

Πολύ γρήγορα μετά τα πρώτα μας 4, 5 κομμάτια που αρχικά προορίζονταν για το Echoes From The Past, άρχισαν να ξεπηδούν θαυμαστές ιδέες απο κοινού, φτάνοντας σε σημείο περίπου στις αρχές του Μαΐου να έχουμε τον τίτλο και σχεδόν το τελικό playlist του καινούριου άλμπουμ, έτοιμα. Ήταν μια μαγική διαδικασία απο την αρχή μέχρι το τέλος.

Εκτός απο τα πρώτα κομμάτια που ήδη είχαμε ηχογραφήσει μέσα στον Απρίλιο, το υπόλοιπο άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα στον Μάιο με θαυμαστούς ρυθμούς που φανέρωναν δίψα για δουλειά και αγάπη για δημιουργία. Συνθέταμε και ηχογραφούσαμε. Διορθώναμε και προσθέταμε. Γελούσαμε και προβληματιζόμασταν. Ροκάραμε και κυριώς ξαναείμασταν Still I`m Sad. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Το καλύτερο όλων...

Κάπως έτσι ξεκίνησe λοιπόν η θαυμαστή μουσική περιπέτεια του 8ου studio album των Sad, του αγαπημένου μας Silence 17. Ας πάμε όμως σε ένα αναλυτικό track-by-track commentary των κομματιών του άλμπουμ, με πολλές ιστορίες, λεπτομέρειες, σκέψεις, rock attitude και Still I`m Sad αέρα...

"Silence 17"

Ακούγοντας το προσωπικό υλικό του Loner και κυρίως τις δουλειές του στα Born To Run, Homeward Bound και Northern Skies I κατάλαβα πως εκ των πραγμάτων βέβαια, ο μουσικός ορίζοντας του Loner ήταν στα αλήθεια πολύ πιο διευρυμένος απο την εικόνα που είχα σχηματίσει γι'αυτόν, τουλάχιστον γνωρίζοντας την δουλειά του με τους Sad. Η μελωδία κυριαρχούσε σε κάθε μορφή της αλλά υπήρχε έντονο το ανήσυχο σημείο του πειραματισμού, ως προς το ύφος αλλά και ως προς το παίξιμο.

Αυτός ο πειραμάτισμός ήταν που οδήγησε και καθόρισε την δημιουργία του ομώνυμου κομματιού του άλμπουμ μας. Η ιδέα του Loner ήταν να δημιουργήσει ένα στα αλήθεια ιδιαίτερο κομμάτι που θα ήταν και το ομώνυμο. Ο τίτλος Silence 17 μας ήρθε εμπνεόμενοι απο τα 17 χρόνια σιωπής των Still I`m Sad, δηλαδή απο το 2007 έως το 2024. Αμέσως όταν ακούστηκε στο τραπέζι ο τίτλος Silence 17 ως ιδέα για τίτλο, απο κοινού την αγαπήσαμε και αποφασίσαμε ότι το νέο άλμπουμ θα ονομαστεί έτσι. Οπότε το στοίχημα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, να δημιουργήσουμε ένα ιδιαίτερο κομμάτι που θα ήταν και ομώνυμο. Και ο Loner τα κατάφερε και με το παραπάνω.

Αρχικά το κομμάτι ξεκίνησε ως instrumental ιδέα και εν συνεχεία ο Loner πρόσθεσε την μελωδία των φωνητικών και αυτό το μοναδικό πιασάρικο ρεφραίν. Για μένα προσωπικά αυτό το κομμάτι στα τύμπανα ήταν μεγάλη πρόκληση. Ήθελα στα αλήθεια να το δουλέψω πολύ και να βάλω ένα ιδιαίτερο παίξιμο, όσο ιδιαίτερο ήταν και το ομώνυμό μας κομμάτι. Στα αλήθεια το Silence μου πήρε τον περισσότερο χρόνο στο γράψιμο και ακόμα πιο πολύ στην ηχογράφηση των τυμπάνων, αλλά νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλό.

Αρκετά διαφορετικό σε σχέση με το ρεπερτόριο των Sad, αρκετά μεγάλο σε διάρκεια, είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι που μας έκανε περήφανους και τρανταχτά διαλαλεί ότι είμαστε πίσω, ότι γυρίσαμε και ότι ροκάρουμε και θα ροκάρουμε όπως ποτέ άλλοτε.

"WingsOfFire"

To Wings Of Fire ήταν ένα απο τα πρώτα κομμάτια που έστειλα στον Loner για να ακούσει ανασύροντας το απο το μουσικό μου αρχείο. Του άρεσε πολύ απο την πρώτη στιγμή. Είναι μια μαγική χημεία που έχουμε με τον Loner να βιώνουμε το κάθε κομμάτι με μοναδικό τρόπο. Και εδώ στα αλήθεια το αποτέλεσμα μας έκανε πολύ περήφανους. Ένα ιδανικό album opener, ένα τσαμπουκαλεμένο hard rock διαμαντάκι για την δισκογραφία των Sad.

Γραμμένο πίσω στο 2008 και εγώ το αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι απο την πρώτη στιγμή και ευτύχησα να το ακούσω ολοκληρωμένο και μάλιστα ως Still I`m Sad. H προσωπική μου χαρά είναι πολύ μεγάλη. Νομίζω ότι εδώ με αυτό το κομμάτι, τα φωνητικά του Loner πλέον άρχισαν να πλησιάζουν τα επίπεδα των κλασσικών χρόνων. Ας μην ξεχνάμε ότι και τα χρόνια έχουν περάσει αλλά και ο ίδιος ο Loner είχε αρκετό καιρό να δουλέψει συστηματικά τα φωνητικά. Όλες οι τελευταίες προσωπικές του δουλειές ήταν instrumental. Όλα όμως δούλεψαν αρμονικά.

"LookAtYouNow"

Ενα πανέμορφο, πρωτότυπο, πιασάρικο κομμάτι του Loner με καταπληκτικούς στίχους που περιγράφουν μια αληθινή ιστορία με ιδιαίτερα καυστικό, αφοπλιστικά αληθινό και ανάγλυφο τρόπο. Αυτό το αργόσυρτο στακάτο ξεκίνημα αλλά και το άκρως κολλητικό ρεφραίν κάνουν το κομμάτι έναν μπροστάρη του άλμπουμ.

Μου αρέσουν πολύ τα φωνητικά εδώ. Εκφράζουν σχεδόν με θεατρικό τρόπο το δυνατό μήνυμα του κομματιού. Νομίζω ότι είναι απο τις πιο πιασάρικες, πιο εύκολα προσβάσιμες μελωδίες που έχει γράψει ο Loner και γι' αυτό το επιλέξαμε ως δεύτερο δείγμα απο το άλμπουμ αλλά και ως απο τα πρώτα που παρουσιάζονται στο άλμπουμ.

"Falling Τo ΤheGround"

Εδώ έχουμε το προσωπικό αγαπημένο μου κομμάτι απο αυτά που έγραψε ο Loner. Μιά όμορφη ντελικάτη μελωδία, αιθέρια, αισθαντική αλλά και δυναμική ταυτόχρονα. Είναι απο αυτά τα κομμάτια, απο τις μοναδικές μελωδίες που ανέκαθεν συνέθετε ο Loner και μου άρεσαν πολύ, αναδεικνύοντας το προσωπικό του στοιχείο στην συνολική μουσική των Sad. Νομίζω ότι είναι πανέμορφο να υπάρχουν δύο πηγές έμπνευσης και σύνθεσης σε μία μπάντα ή ίσως και ακόμα περισσότερες. Και αυτό ήταν που έκανε και το άλμπουμ "Δακρυα Στη Κλεψύδρα Του Χρόνου" του 2004, το άλμπουμ στο οποίο συμμετείχα και εγώ ολοκληρωτικά, τόσο ιδιαίτερο.

Το Falling ήταν η μία απο τις δύο ιδέες (μαζί με το "Where You Going Now"), όπου ο Loner δημιούργησε για το Silence 17. Και από την πρώτη στιγμή το αγάπησα πολύ. Κυλάει πανέμορφα και μου αρέσει πολύ ο ρυθμός των τυμπάνων που έχω ηχογραφήσει εδώ, όπως επίσης και τα φωνητικά

"I Can See For Miles"

Εδώ πραγματικά είναι μία χαρακτηριστική στιγμή που αποδεικνύεται το πως ο Loner μπορεί στα αλήθεια να κάνει θαύματα. Πρόκειται για μια ιδέα που εντελώς τυχαία έδειξα στον Loner και μάλιστα σε πολύ πρόχειρη μορφή και που ο Loner, την άκουσε, την έκανε δική του, την ονειρεύτηκε στα αλήθεια, την διαμόρφωσε και την μεταμόρφωσε σε αυτό που εγώ είχα μονάχα ονειρευτεί για το πως θα μπορούσε να διαμορφωθεί το κομμάτι.

Γραμμένο αρκετά πρόσφατα, το 2022, χάρηκα πάρα πολύ που έγινε ένα Still I`m Sad κομμάτι. Μια πάρα πολύ πιασάρικη, ανάλαφρη αλλά και αγχωτική μελωδία με ένα πανέμορφο ρεφραίν και με έναν Loner να δίνει ρεσιτάλ κανονικό στο παίξιμο και στη διαμόρφωση του ύφους.

Ειλικρινά είναι απο τα κομμάτια που ακούγοντάς το, πραγματικά αναρωτιέμαι που στα αλήθεια εντοπίζονται τα σύνορα της μουσικής έκτασης και του γενικότερου ηχητικού πεδίου των Still I`m Sad. Απίστευτο πως απέκτησε τούτο το κομμάτι την ταυτότητα των Sad. Για κάποιο λόγο αυτό μαζί με τον "Diamond In The Rough" του Loner, τα θεωρουσαμε κατά τη δημιουργία του Silence 17, ως "αδελφάκια" κομμάτια.

"WhereYouGoingNow"

Εδώ έχουμε το δεύτερο απο τα πρώτα κομμάτια που έγραψε ο Loner για το Silence 17. Νομίζω ότι οι πρώτες progressive, τεχνικές ανησυχίες του Loner στα πλαίσια των Sad, είναι διακριτές εδώ. Ενα πιο δύσκολο κομμάτι αλλά και ταυτόχρονα άμεσο σε αυτά που έχει να πει. Νομίζω ότι ήταν ένα απο τα πρώτα κομμάτια, όπου μελετώντας το στα τύμπανα, άρχισα να δουλεύω, αναγκαστικά δηλαδή, το θέμα των τυμπάνων και λύθηκαν μέσω αυτού αρκετά πράγματα. Είναι η πρώτη φορά που άρχισα να δουλεύω την τεχνική της διπλής μπότας με τους Sad (και μου άρεσε πολύ!)

Ο Loner εδώ εισάγει στα αλήθεια, ιδιαίτερη δομή και ενορχήστρωση και αποτελεί έναν προπομπό ίσως του ομώνυμου "Silence 17". Άξιο αναφοράς είναι ότι αποτελεί το δεύτερο κομμάτι που ηχογραφήθηκε στην σειρά των ηχογραφήσεων για το άλμπουμ.

"A Loner Never Wants To Live Alone"

Το κομμάτι είναι το δεύτερο που έγραψα για τους Sad μετά το reunion. Προέκυψε μετά απο έναν πειραματισμό μου με συγχορδίες και που απο την πρώτη στιγμή κόλλησα με την μελωδία, καταλαβαίνοντας ότι αν το δούλευα όπως φανταζόμουν θα προέκυπτε μία πανέμορφη, μελαγχολική, ιδιαίτερη, ακουστική στιγμή στο άλμπουμ. Και ο Loner κατάφερε να το ζωγραφίσει πανέμορφα. Απο την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως πρόκειται για ένα όμορφο, ιδιαίτερο ακουστικό κομμάτι, που ο Loner έχει βάλει καταπληκτικές κιθάρες.

Στην πορεία γράφοντας τους στίχους, επέλεξα να ονομάσω το κομμάτι, δίνοντας ως τίτλο μία έκφραση - κατάθεση η οποία να αφιερώνεται σε όλους τους Loners αλλά και στον δικό μου αγαπημένο Loner. Και αυτό το κομμάτι του το αφιερώνω. Ίσως και να ήθελα να το κάνει ακόμα πιο ωραίο, απ' ότι εκ των πραγμάτων θα το έκανε μια και θα μιλούσε γι' αυτόν. Και νομίζω ότι τα κατάφερα γιατί η ιδέα του ότι ένας μοναχός άνθρωπος ποτέ δεν θέλει όχι μόνο να ζεί αλλά και να πεθαίνει μόνος είναι του ίδιου του Loner…

"ForeverAfter 2"

Εδώ έχουμε τον απόλυτο συνδεσμο των Sad της προπερασμένης δεκαετίας με τους Sad του 2024. Μια κλασσική μελωδία στα χνάρια του ομώνυμο κομματιού του 5ο άλμπουμ των Sad, με το χαρακτηριστικό ύφος του τότε, δωσμένο στο σήμερα

Ο Loner από την αρχή ήθελε να δημιουργήσει ένα κομμάτι που να θυμίζει το τότε έντονα και ιδέα να φτιάξει την συνέχεια του "Forever After" αποδείχτηκε πολύ όμορφη. Νομίζω ότι είναι ένα πανέμορφο mid-tempo κομμάτι και στα αλήθεια πολύτιμο στο playlist του Silence 17, παντρεύοντας με μοναδικό τρόπο την μετάβαση του τότε στο σήμερα

Είναι επίσης το ένα απο τα δύο κομμάτι του άλμπουμ που επιλέξαμε να συμπεριλάβουμε σε ακουστική (σχεδόν συμφωνική καλύτερα) μορφή, στα bonus κομμάτια του δίσκου, συνήθεια που αγαπάμε και που νομίζω ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία στην μουσική των Sad δίνοντας έναν μοναδικό εξτρά τόνο σε ιδέες που ναι μεν παρουσιάζονται κυρίως σε ηλεκτρική μορφή αλλά ξεδιπλώνουν ένα εξίσου μοναδικό συναίσθημα ακούγοντάς τα και σε ακουστική μορφή, χάριν στην ικανότητα και την έμπνευση του Loner.

"TearsInTheDust"

Γραμμένο ακριβώς την ίδια περίοδο με το "Wings Of Fire" το 2008 και αυτό προέρχεται απο το αρχείο μου και όταν το ανακάλεσα κατάλαβα ότι θα γινόταν μία θαυμάσια ιδέα, κάτω απο την σφραγίδα των Sad.

Είναι απο τα χαρακτηριστικά κομμάτια, που αγαπάμε να γράφουμε ως Sad και που αναδεικνείουν την δραματική μελωδία, την τάση φυγής, το δώσιμο καρδιάς και την ανάταση της ψυχής, μέσω της μελωδίας και των στίχων.

Ο Loner και αυτό το κομμάτι όταν του το πρωτοέδειξα το αγάπησε και πολύ σύντομα το έκανε ένα Still I`m Sad κομμάτι, διορθώνοντας κάποια σημεία και χτίζοντάς το, βάζοντας φοβερές κιθάρες.

"Until The End (King Of Pain)"

Το "Until The End (King Of Pain)" έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι είναι το πρώτο, πρώτο κομμάτι που έγραψα για τους Sad, περίπου μόλις μία εβδομάδα, όταν ευτύχησα να βρεθώ απο κοντά με τον Loner στα τέλη του Φεβρουαρίου του 2024 και να ξανα ανάψει η σπίθα των Sad. To έγραψα, νιώθωντας χαρά που ξαναβρέθηκα με τον Loner, βγήκε αυθόρμητα και ίσως ενδόμυχα ήταν μία ιδέα που ήθελε να κλειδώσει την νέα συνεργασία μας, να δείξω στον Loner ότι είμαι ξανά εδώ, πάλι πίσω, όπως τότε, πάλι μαζί και ότι δεν κρατιέμαι να ξαναγράψω Sad μελωδίες.

Έχοντας αρχικό τίτλο το "Real King Of Pain" στη συνέχεια το αλλάξαμε με προτροπή του Loner. Αρχικά το κομμάτι προοριζόταν να βγεί ως πιο αργό, πιο ακουστικό αλλά η ιδέα του Loner να το δουλέψουμε ώς ένα δυνατό hard rock κομμάτι ήταν αποφασιστική και σωστή. Ωστόσο ακριβώς γι' αυτό το λόγο, το επιλέξαμε ως ένα κομμάτι που το δουλέψαμε και σε bonus ακουστική μορφή, με το αποτέλεσμα να βγαίνει εξίσου καταπληκτικό.

Άλλο ένα όμορφο mid-tempo driving κομμάτι, θα μείνει για πάντα και αυτό κομμάτι στην ιστορία των Sad και θα μας θυμίζει για πάντα αυτήν την φοβερή περίοδο αναγέννησης της φιλιάς, της δημιουργίας και της επαναδραστηριοποίησης των Still I`m Sad, την Άνοιξη του 2024

"TimeMarchesOn"

Μια εξαίσια ιδέα του Loner, o ορισμός της απόλυτης power ballad που μονάχα οι Still I`m Sad θα μπορούσαν να γράψουν και να εκφράσουν μοναδικά με τον τρόπο που ακούγεται το κομμάτι.

Ο Loner απο την αρχή ήθελε να δημιουργήσει μία δυνατή power ballad και στριφογύριζε αρκετά μέχρι να κατασταλάξει στις τελικές μελωδίες και την οριστική δομή. Πανέμορφη εισαγωγή, καταπληκτικό bridge, πιασάρικο ρεφραίν, μία 7λεπτη χορταστική power ballad, που κοσμεί το Silence 17.

Ακούγοντάς το να διαμορφώνεται απο ηχογράφηση σε ηχογράφηση, κατάλαβα ότι θα έχουμε να κάνουμε με ένα κλάσσικό, δυνατό κομμάτι, γεμάτο μελωδία, συναίσθημα και δύναμη, απο αυτά που αγαπάμε πολύ με τον Loner.

"DiamondInTheRough"

Θυμάμαι όταν κατασταλάξαμε με τον Loner για το οριστικό playlist και την θέση των κομματιών στο άλμπουμ, βλέποντας ότι τελικά καταλήξαμε σε 14 κομμάτια και φτάνοντας στην 11η θέση όπου θα βάζαμε το "Diamond In The Rough" καταλάβαμε ότι το Silence 17 θα ήταν ένα άλμπουμ απο τα λεγόμενα all killers - no fillers.

Κι όμως μία αρχική σκέψη του Loner ήταν να αφήσει πίσω για λίγο αυτό το κομμάτι, όμως δουλεύοντάς το εν τέλει δημιούργησε ένα κομμάτι που μπορεί να μην έχει την αίγλη ενός opener, ενός ομώνυμου, ενος πιασάρικου αλλά έχει κάτι καλύτερο. Την αύρα ενάς πανέμορφου μελωδικού κομματιού με απόλυτο λόγο ύπαρξης και με ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που αποπνέουν οι στίχοι του.

"Still Dreaming Of You"

To "Still Dreaming Of You" έχει μια πολύ δυνατή ιστορία πίσω του. Ήταν ένα απο τα πρώτα κομμάτια που είχα δείξει στον Loner πίσω στο φθινόπωρο του 2003, όταν είχα πρωτομπεί στους Sad και είχε ενθουσιαστεί αλλά έπρεπε να περάσουν σχεδόν 21 χρόνια για να γεννηθεί και αυτό.

Γραμμένο πιο νωρίς, το 2001, αποτελούσε μία instrumental, επικού ύφους, σύνθεση, η οποία έγινε ακόμα πιο δυνατή όταν την πήρε στα χέρια του ο Loner, στα sessions του Silence 17 και την μεταμόρφωσε σε μια αληθινά δυνατή στιγμή του άλμπουμ, με μιά φοβερή ακουστική εισαγωγή και ένα άκρως κολλητικό ξέσπασμα. To instrumental του άλμπουμ, όπου πάντα σχεδόν σε κάθε άλμπουμ των Sad υπήρχε μία instrumental αναφορά, έτσι και εδώ, ξανά ξεκινήσαμε έχοντας το συγκεκριμένο στη λίστα μας.

"BreezeOfADawn"

Το φοβερό με το "Breeze Of A Dawn" είναι ότι αποτελεί το πρώτο κομμάτι που ηχογραφήθηκε για το άλμπουμ, το τελευταίο στη σειρά που παρουσιάζεται και ένα απο τα πιό ιδιαίτερα κομμάτια όχι μόνο του Silence 17 αλλά ολόκληρης της δισκογραφίας των Sad.

Μιά άκρως στενάχωρη μπαλλάντα, γραμμένη πολλά χρόνια πίσω, το 2007 συγκεκριμένα, την οποία όταν την άκουσε ο Loner ως είθιστε την έκανε δική του και της έδωσε μία μαγική υπόσταση, προσθέτοντας μετάξύ των άλλων ένα στα αλήθεια τρομερό σόλο στη κιθάρα που παίρνει κεφάλια

Ένα κομμάτι για ιδιαίτερες στιγμές, όχι το κατάλληλο για να ροκάρεις, ούτε για να περάσεις όμορφα και να γλεντήσεις, αλλά πραγματικά για πολύ μοναδικές στιγμές, μία αληθινή κατάθεση ψυχής

Αυτό είναι το full playlist του πρώτου άλμπουμ των Still I`m Sad μετά απο 17 ολόκληρα χρόνια. Μετά απο 17 χρόνια σιωπής, ήρθε το Silence 17 με εκκωφαντικό και τρανό τρόπο να δείξει ότι οι Still I`m Sad της καρδιάς μας είναι ζωντανοί.

Δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε ότι στο άλμπουμ προσθέσαμε και 3 έξτρά κομμάτια στο τέλος, τα οποία και αυτά έχουν την δική τους δύναμη και σημασία. Το "Forever After 2 (symphonic version)" αποτελεί μία δεύτερη εκτέλεση του κομματιού του Loner, στο οποίο πειραματίζεται στην ενορχήστρωση με όργανα συμφωνικής ορχήστρας, με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Προσθέσαμε επίσης μία ακουστική εκτέλεση του "Until The End (King of pain) (acoustic version)", κομμάτι που ούτως ή άλλως όταν γράφτηκε προοριζόταν για πιο χαμηλές ταχύτητες και εντάσεις και ο Loner εξολοκλήρου ηχογράφησε μία πάρα πολύ όμορφη νέα εκδοχή του, με ξεχωριστό χαρακτήρα και ύφος. Και για το τέλος το αγαπημένο "Innocent's Fading" απο το 2004, παιγμένο ακουστικά με ένα απίστευτο, πανέμορφο τρόπο. Νομίζω ο καλύτερος τρόπος να κλείσεις ένα άλμπουμ, με τον πιο γλυκό και υπέροχο τρόπο.

Το μόνο πράγμα που μας στεναχώρησε στο Silence 17 είναι όταν οι βασικές ηχογραφήσεις τελείωσαν. Στα αλήθεια η σύντομη διάρκεια όπου ηχογραφήθηκε το άλμπουμ νομίζω ότι φανερώνει την δίψα μας μετά απο τόσο χρόνια να ηχογραφήσουμε τα νέα κομμάτια των Still I`m Sad. Κομμάτια για κάθε στιγμή, με πλουραλισμό στο ύφος και την διάθεση που αποπνέει, ένα άκρως χορταστικό και ολοκληρωμένο άλμπουμ, με τεχνολογικές βοήθειες τις οποίες τις φτάσαμε στα άκρα και τις εκμεταλλευτήκαμε στο ακέραιο για να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, σκεπτόμενοι όμως πάντα τα παλιά αθώα χρόνια που ηχογραφήσουμε ζωντανά στο studio ζωντανά με τζαμαρίσματα και πρόβες. Σίηουρα άλλες εποχές, όμορφες και αθώωες, όμως η ουσία είναι ότι και τότε και τώρα αυτό που μετρούσε και μετράει σε αυτήν την μπάντα είναι το μεράκι για μουσικάρες, η δουλειά, το συναίσθημα και πρωτίστως η αγάπη για την μπάντα μας, για τις δημιουργείες αλλά και η αλήθεια η φιλία, το χιούμορ και η κατανόηση που έχουμε μεταξύ μας.

To Silence 17 θα στέκει για πάντα εκεί αγέρωχο ως το άλμπουμ της επιστροφής. Το μοναδικό άλμπουμ που θα θυμίζει την αναγέννηση των Sad εν έτει 2024. To άλμπουμ που για πάντα θα λέει και σε εμάς τους ίδιους ότι αυτό που νιώθαμε για τους Sad όχι μόνο δεν έσβησε αλλά παραμένει δυνατό και εξίσου πανέμορφο με το τότε κι ας έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Μια πανέμορφη συλλογή κομματιών που και αυτά μαζί με όλα τα άλλα δημιουργήματα του παρελθόντος θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος. Χαίρομαι τόσο πολύ που ξανά είμαι μέλος των Sad. Και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ που ξαναβρήκα έναν Loner καλύτερο και απο τότε. Γεμάτο όρεξη, κέφι, περίσσιο ταλέντο και με το ψώνιο της μουσικής να κυλά σε μεγαλύτερο βαθμό μέσα στις φλέβες του.

Ίσως να ήταν τα 17 ολόκληρα χρόνια που μας δίψασαν και δίχως άλλο μας έκαναν να πέσουμε κυριολεκτικά με τα μούτρα στη δουλειά και μέσα σε ελάχιστο χρόνο να φτιάξουμε ένα μεγάλο απο κάθε άποψη άλμπουμ. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε ότι σε χρόνο μηδέν ολοκληρώσαμε και το Echoes From The Past που προηγήθηκε. Τέτοια "ευκαιρία" δεν θα ξανά υπάρξει για εμάς, είμαι σίγουρος, όμως η δίψα μας θα μείνει αναλλοίωτη. Ο χρόνος ήταν ο κατάλληλος για επανένωση και το πεπρωμένο μας επιφύλασε τελικά ένα πολύ μεγάλο δώρο.

Ας απολαύσουμε λοιπόν το Silence 17 και ας προετοιμαστούμε για όλα αυτά που θα έρθουν και θα ξανά έρθουν και θα συνεχίζουν να έρχονται. Η δεύτερη ζωή των Still I`m Sad ξεκίνησε και το ταξίδι δεν θα έχει τελειωμό. Μετά απο κάθε προορισμό και απολογισμό, το ταξίδι θα συνεχίζεται. Το πιο χαρούμενο Sad ταξίδι που υπήρξε ποτέ...

Snakeye